phone line⚝changjin

2||Artık sarılacağın birisi var||

Gözyaşları yanaklarından süzülüp çenesinden masaya damlayana dek ağladığını fark etmemişti. Bu telefonda birçok üzücü hayat hikayesi dinliyordu fakat bu seferki onu zayıf noktasından vurmuştu. Bir eli telefondayken boşta olan elini yavaşça karnına götürmüş ve her ne kadar hatırlamak istemese de eskiden yaşadığı kötü anlar zihnine dolmuştu.

Hyunjin Flashback

Kendini zorlayarak geldiği kafede arkadaşlarını buldu ve yanlarına ilerledi. Hastaydı, hiç hali yoktu fakat proje ödevlerini yarın teslim etmeleri gerekiyordu. Onlara katılmak zorunda kalmıştı.

Birkaç dakika ödeve yardım edebildi fakat başı dönmeye başlamıştı. Arkadaşları onun halini görünce daha fazla ısrar etmemiş ve Hyunjin'e evine gitmesini söylemişlerdi. Hyunjin onlara teşekkür ederek sevgilisini aramış ve onu kafeden almasını istemişti, bu şekilde otobüs durağına kadar yürüyebileceğini sanmıyordu.

Sevgilisi geldiğinde Hyunjin'i dışarıda kafenin duvarına yaslanmış bir şekilde görünce endişeyle arabasından inmiş ve yanına ilerlemişti. Elini alnına koyarak ateşini ölçtü.

Hyunjin"Chan... hiç iyi hissetmiyorum beni evime götür."

Chan"Ateşin yok."

Hyunjin"Başım dönüyor."

Chan sevgilisini kucağına alıp arabaya bindirdi, kemerinin bağlayarak sürücü koltuğuna geçmiş ve hastaneye gitmek üzere arabayı çalıştırmıştı.

Hyunjin"Evime gitmek istiyorum ben!"

Chan"Ne biçim hastalık bu, kaç gündür geçmedi. Sana bir şey olmasından korkuyorum."

Hyunjin hastanelerden nefret ederdi ama direnmek için gücü yoktu.

*

Doktor ikiliyi baş başa bırakırken Hyunjin duygu karmaşası yaşıyordu. Ağlarken gülmek pek yaşadığı bir durum değildi. Kollarını açıp Chan'ın kendisine sarılmasını bekledi çünkü ayağa kalksa başı dönebilirdi fakat Chan hala şokta görünüyordu.

Hyunjin"Aşkım?"

Chan"Başka hastaneye gidelim."

Hyunjin"Ne?"

Chan"Burası bir şey bilmiyor belli ki, senin hamile olman imkansız."

Chan inanmak istemiyordu. Gerçek ortadaydı fakat böyle bir şeyi kabullenemezdi, işi gücü yoktu ikisi de öğrenciydiler zaten. Çocuk sorumluluğunu alamazdı, zamanı değildi.

Chan'ın aksine Hyunjin mutluydu. Erken olmuştu fakat umrunda değildi, Chan'la evlenme hayalleri kuruyordu zaten, hem okurlardı hem çocuk büyütürlerdi bu bir engel değildi onun için.

Yavaşça hastane yatağından kalkmış Chan'ın elini kavramıştı.

Hyunjin"Aşkım... bir bebeğimiz olacak, sana benzeyecek, biraz erken olduğunu biliyorum ama biraz büyüdüğünde bizimle arkadaş gibi olur sence de güzel olmaz mı?"

Chan Hyunjin'in ellerini kavradı. Bir şekilde vazgeçirmeliydi onu bu düşüncesinden.

Chan"Daha çok zamanımız var Hyunjin... hem benim bebeğim sensin başka bebek istemiyorum şuanda."

Hyunjin"Ama-"

Chan"Maddi durumumuzu düşün, ona şuan güzel bir gelecek veremeyiz daha bizim geleceğimiz bile belli değil."

Hyunjin elini karnına götürdü. Sevgilisine aşıktı ve onu kaybetmek istemiyordu, o istemiyorsa aldırırdı, daha çok zamanları vardı ne de olsa, Chan'a güveniyordu.