Hep böyle olmaz mıydı? Beklediğin, istediğin olayın olması için beklersin sabredersin ve olmaz ama sen umudu kestiğin anda olur. Ama ummadığın asla olmaz dediğin olaylar beklemeden sabretmeden olur. Hayat böyleydi işte.
"Bizde sizinle geliyoruz. isterseniz göğe çıkın yine sizleyiz." Dedi Elfida. Benim fav çiftimdir kendileri.
"Anne biz nereye gidiyoruz?" Diyen hiçbir olaydan haberi olmayan kızıma anlatmaya başladım. Gitmemiz için onunda isteği gerekiyordu. O istemeden gidersek üzülürdü.
"Annecim, şimdi biz biraz buralardan uzaklaşalım diye düşündük. Eğer sende istersen gidelim diyoruz. Sen, ben, Nisa, dayın, yengen." Ben anlatırken masadaki vatandaşlar çaktırmadan gülmeye çalışıyorlardı. Çünkü beni en yakından tanıyanlar onlardı. Kafam esince şehir değiştiren, ev değiştiren, saç rengi/ modeli değiştiren birisiydim. Tabi Açelya'ma hamile kalana kadar. Tamam ilk dönemler de böyle delilikler yapıyordum ama ilk düşük tehlikesi geçirdiğim de bırakmıştım. O zaman da yanımda bu masadakiler vardı, her anımda vardılar. Bende onların her anlarında yanındaydım.
"Tamam gidelim ama nereye?" Mehir yaşına göre çok olgun ve akıllı davranıyordu. Tabi bunun ailesinin de etkisi vardı. Annesini bilmiyorum ama babası başlı başına bir etkendi.
"İzmir diye düşünüyorum, tabi size de uyarsa?" Dedim genel konuşarak. Bu masadan Elfida İzmirliydi onun dışında İzmir'le uzaktan yakından alakası olan yoktu. Abim de hiç gitmemişti.
"Gitmeden annem'in yanına da gitsek olmaz mı?" Dedi Mehir. Farkındayım annesini çok özlüyor,beni onun yerine koymaya çalışıyordu ama boşluk vardı. Geceleri uyurken onun adını sayılıyordu. Bu canımı yakıyordu ama bu yaşına kadar onunla büyümüştü ona anne demişti. Onu bazen ne kadar kıskanırsam kıskanayım ona hayranlık besliyordum. Mehir'i nasıl bu kadar anlayışlı büyüttü.
"Gideriz güzelim, hem annenle bende tanışmak istiyorum." Dediğim anda kızımın gözleri parladı. O mutlu olsun yeterdi. Birbirimizi nasıl bu kadar çabuk kabul ettiniz dersen, inan bende bilmiyorum. Bir anda oldu.
"Elfida ile size bir haberimiz var! Buraya hastaneden geldik." Dedi abim coşkuyla galiba bana da anlatmadıkları şeyler vardı .
Onu bunu bırakın da şey kelimesi kadar güzel bir kelime yok.
"Teyze oluyorsunuz!"
"Hala oluyorsunuz!"
Bu iki insan evladı nasıl aynı anda konuşmayı başardı acaba.
"Şimdi kim hamile?" Diye şaşkın bir soru bıraktı Nisa. Safım benim.
"Nis bak Elfida hamile o taraftan bakınca teyze oluyoruz galiba. Abim tarafından bakınca da hala oluyoruz." Ama ben hala olmak istemiyorum ki halalar sevilmez.
"He yani araya sıkıştık." Dedi zeki peoplem.
"Evet canımın içi." Bize garip bakışlarla bakan kızımı kucağıma alıp ona da anlatmaya başladım.
"Güzelim, şimdi yengen Elfida hamileymiş ve kuzenin geliyor. Abla oluyorsunn!" Dedim coşkulu sesimle.
"Pardon ama yanlış anlattın." Dedi Elfida. Düşündüm de doğruydu gayet. Hepimizin ona attığı anlamsız bakışları görünce açıklamaya başladı.
"Kuzen değil kuzenleri!" Dedi ve arkasından bir çığlık. Hayır bu sevinç çığlığı değildi bu abim bayılıp sandalyeden düştüğü içindi.
Bir dakika ikizler geliyordu.
İkizler.
İki tane çocuk.
Vay anasını yani. Kızımı kucağımdan indirip kalktığım sandalyeye oturttum ve abimin yanına koştum. Yavrum şak diye düşmüştü o da bilmiyordu galiba.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
En İyi Başlangıcım
Teen FictionBebeğini kaybeden bir kadının hayatına aniden giren bir çocuk düşünün. Şimdi ise Çiçek ile Mehir'in belki acılarını belki anılarını göreceğiz
