Geşa

7.BÖLÜM

Seellaammm!

Nasılsınız Kuşlarıımm??

Evet, fazlasıyla uzun zamandır bölüm gelmiyordu. Artık bölümden emin olduğum için ve bölümü hazırladığım için paylaşmam gerektiğine karar verim. Bölümleri iki haftada bir atmaya çalışacağım.

Neyse fazla konuştum, hadi iyi okumalarr... Umarım bölümü seversiniz.

Satırlar arası yorum yapmayı ve bölümü beğenmeyi unutmayınnn....

Sizi çoook seviyorum.

7.BÖLÜM

Telefonum tekrar çalmaya başladığında açmak zorunda hissettim kendimi. "Yeniden günaydın sevgilim," diyen Yaras'ın kalın sesini duydum.

"Niye kendi sesinle konuşmaya başladın? Seni tanımamdan korkmuyor musun?" Dedim.

"Hayır sevgilim, ben hiçbir şeyden korkmam. İstersem sana yüzümü bile gösterebilirim ama senin beni görünce korkacağını biliyorum. Yüzüm biraz hasarlı," dedi Yaras.

"Benden ne istiyorsun?"

"Bunu sana daha öncede söylemiştim, ben senden bir şey istemiyorum sevgilim, direkt seni istiyorum. Ve ben hayatta istediğim her şeyi elde ederim."

"Beni nerden tanıyorsun? Seni birilerine anlatmamdan korkmuyor musun?"

"Beni birilerine değil, tek bir kişiye bile anlatsan, başına gelecek olan şeyleri kabul etmen gerekir. Peki senin birilerinin, özellikle de sevdiğin insanların ölüsünü görmeye cesaretin var mı?"

"Beni nerden tanıyorsun?"

"Hoş çakal sevgilim, hediyene iyi bak. Yakında onu senden geri alacağım, tek bir hasar göreyim, sevdiklerini öldürmek zorunda kalırım," dedi ve suratıma kapattı.

Onun için bu kadar önemli olacak ne göndermiş olabilirdi bana? Benden geri alacağını söylemişti. Demek ki karşıma çıkacaktı. Yüzüm hasarlı dediğine göre, yüzün de yara izleri olabilirdi. Acaba hastalarımdan birisi olabilir miydi? Hazer ve babam olmadan, buraya gelmeden önce benim monoton hayatım çok güzeldi. Şimdi başımdan ne bir bela eksik oluyordu ne de dert.

Elimdeki poşeti sakince açtım. Poşette küçük bir kavanoz vardı. Kavanozu elime almamla yatağın üzerine atmam bir olmuştu. Midem bulanırken banyoya koştum. Ağzımdaki acı tadın gitmesi için dişlerimi fırçaladım ve banyodan çıktım. Midem hâlâ bulanıyordu. Siyah poşetle o kavanozu aldım ve poşeti sıkıca bağladım. Telefonum çaldığında direkt açtım. "Sen kafayı mı yedin? Deli misin ya?" dedim, bağırmamak için kendimi sıkıyordum ama yine de sesim yüksek çıkıyordu.

Yaras denen adi gülerken "Ama sevgilim ne kadar kötü sözler onlar, hiç yakışmadı senin gibi bir kadına," dedi.

"Çoklu kişilik bozukluğun mu var aptal herif! Benim ölmemem için kendi canını verecek olan adamla aynı kişi misin sen ya?" dedim sinirle.

"Sevgilim çok kırıcısın ama yani. Evet seni öldürmeyecek kadar seviyorum ama acı çektiğini görmek hoşuma gidiyor. Ben seni ilk gördüğümde de acı çekiyordun zaten. Belki de bu yüzdendir," dedi manyak.

Ne zaman görmüştü bu beni ya?

"Benim hastalarımdan biri misin?" dediğimde güldüğünü duydum.

"Aslında zeki kadınsın ama benim kadar değil. Ya da düşünme yeteneğin yok," dedi.

"Kimsin sen Yaras? Benden ne istiyorsun?" dediğimde kapım tıklatıldı. Telefonu kapatmadan o pis poşeti aldım ve kıyafetlerimin arasına koydum. En kısa zamanda o herifin gönderdiği her şeyi atacaktım.