Home - a Cedric Diggory fanfiction

16 - Life or Death

POV Paris
Ik word wakker in een ziekbed in Hogwarts. "Luna?" "Oh je bent wakker!" "Ja, waar is Cedric?" "Nou ja, hij is zeg maar... een beetje-" "Dood, dat weet ik, maar ik kan mijn krachten op hem gebruiken." "Kan -  kan je dat ook nog als hij al een paar dagen dood is?" "Ik- ik weet het echt niet. Ik hoop van wel, maar we moeten niet te veel gaan verwachten, we leven niet in een sprookje." Cedric ligt op een bed in zijn dorm, Luna staat naast me en kijkt me bemoedigend aan. "Je wil misschien wel een beetje afstand nemen, ik weet niet hoe gevaarlijk het voor jou zou kunnen zijn." "Oh oké." Zegt ze, en ze gaat op een afstandje staan.

Ik span mijn hele lichaam aan. Ik begin het warm te krijgen en mijn bloed begint paars te gloeien. Mijn ogen gaan glimmen en ik zie niks meer. Ik begin te tranen van de pijn. Er vormt zich een energie bol, die langzaam naar Cedric toe zweeft. De energie bol spat uit elkaar maar de kleine stukjes zweven alsnog naar Cedric toe. "Heeft het gewerkt?" Vraag ik, en ik stort in elkaar. Hij wordt niet wakker. Het heeft niet gewerkt. Shit. "Het komt wel goed, we vinden wel een manier." Zegt Luna, maar ik weet dat dat niet zo is.

POV Cedric
"Heeft het gewerkt?" Hoor ik een bekende stem vragen. "Het komt wel goed, we vinden wel een manier." Er begint iemand zachtjes te snikken en ik doe voorzichtig een oog open. Ik zie Paris bij een derdejaars meisje huilen. Ik loop zachtjes naar haar toe en omhels haar van achteren. "CEDRIC! JE LEEFT!" Roept ze vrolijk. Het derdejaars meisje kijkt me blij aan en gebaart dat ze maar eens moest gaan. "Verassing!" "Idioot. Kon je niet gewoon meteen laten merken dat je leefde?" Vraagt ze geïrriteerd. "Nou, sorry, ik was even aan het verwerken dat je nou echt om mijn dood huilde." Zeg ik plagend en ze geeft me een keiharde klap. "Nee, we hebben het hier over gehad in je sessies; geen agressief geweld gebruiken."

"Sorry, dat was ik even vergeten." "Oh ja, wacht even." Zeg ik, en ik haal een cadeautje verpakt met paars pak papier tevoorschijn uit mijn nachtkastje. "Maak maar open." "Weet je het zeker?" Zegt Paris blij. "Doe nou maar!" Ze maakt het pakje snel open. "Wat is het mooi!" Zegt ze, ze haalt een paars blauw, hartvormig kettinkje uit de verpakking en doet hem snel om. "Wacht, ik ga mijn cadeautje ook halen." Ze loopt snel weg, en komt een tijdje later weer terug met een vrolijk ingepakt pakketje. "Maak open. Nu." Zegt ze dwingend.

"Dat is een poloroid. Daar kan je foto's mee maken die zich dan gelijk uitprinten." Ik sta met een Hufflepuff-geel cameraatje in mijn handen terwijl ik er een foto mee probeer te maken. "Kijk, eerst moet er natuurlijk inkt en andere benodigdheden zijn om de foto op uit te werken." "Wacht wat? Ik snap het niet. Help. Help! HELP!" "Rustig. Zal ik het voor je doen?" "Ja..." Ze doet iets ingewikkelds met het cameraatje waar ik echt helemaal niks van snap maar na een minuutje of twee is ze klaar. "Nu is hij klaar, als je op dat knopje klikt kan je een foto maken." "Oh My Gwad Gwurl. Dit heb ik echt nodig." Zeg ik, en ik berg het cadeautje voorzichtig weer op in het hoesje.

Een paar weken later zitten Paris en ik met nog een paar andere derdejaars in een coupé van de Hogwarts expres. "Wat wil jij nou gaan doen na Hogwarts?" Vraagt Ginny Weasley, een derdejaars. "Ik, uhm, tja..." "Je zei toch dat je als docent op Hogwarts wou gaan werken?" "Serieus? Dat zei ik in mijn derde jaar." Zeg ik beledigd. "Ja maar ik onthoud dingen, ik ben niet dom weet je." "Nou..." "EH NEE." "Sorry!" "Hoe lang zitten we nog eigenlijk in de trein?" "Nog ongeveer vier uur." "Verdorie." Aurelia komt bij Paris op schoot liggen waardoor ze nog minder kan doen. "Was dat echt nodig?"

De mevrouw met het snoepkarretje komt een tijdje later langs en Aurelia ligt nog bij Paris op schoot. "Willen jullie iets van het snoepkarretje?" "Ja graag, eh, mag ik twee chocolade kikkers, een zakje every flavored beans en een medium honeydukes candy mix. Uh Cedric?" "Ik je helpen?" Zeg ik plagerig aangezien ze niet veel kan bewegen. "Ja." Ze tilt haar poes op en legt haar op mijn schoot. Ze betaalt de mevrouw met het snoepkarretje en gaat dan weer zitten. "Wil je Aurelia nog terug?" "Nee hoor, ik zit zo wel lekker." Ik leg de poes weer terug op Paris' schoot en ik geef haar iets om te doen.

Na nog drie en een half uur in de trein te hebben gezeten komen we aan op het perron waar mijn ouders op ons staan te wachten. "Was het een leuk laatste school jaar?" Vraagt de moeder van Cedric aan Paris. "Ja hoor, ik vond het alleen wel een beetje bijzonder dat Cedric even drie dagen lang dood was." "Heel begrijpelijk. Ik vond het ook heel bijzonder dat Cedric weer is opgestaan uit de dood nadat zijn vriendinnetje hem weer tot leven had geprobeerd te wekken." "Ik dacht ik doe het als verassing ."