Home - a Cedric Diggory fanfiction

13 - The Black Lake

POV Cedric
De volgende ochtend word ik om half acht wakker. Ik kleed me snel aan en ga op zoek naar Paris. Op dat moment komt Paris binnengelopen. "Het is ingewikkeld. Ga zitten en ik zorg dat je op tijd onderwater kan ademen en ook precies lang genoeg." Ik ga op mijn bed zitten en nadat Paris zo ongeveer drie spreuken op me had uitgevoerd liep ze snel weg. Misschien zijn het geen voorwerpen die we moeten opduiken. Maar dan werden ze allemaal toch wel eerder wakker gemaakt en opgehaald? Hoe dan ook, ik zou dan maar gewoon snel het voorwerp of Paris zelf of wat dan ook moeten opduiken.

Professor Dumbledore telt af en ik spring het ijskoude water in. Gelijk merk ik al wat twee van de drie spreuken waren die ze over me uitsprak. De eerste was om me minstens net zo snel als een vis te kunnen voortbewegen en ook gewoon kon ademhalen en kijken onderwater. En de tweede was zodat ik ongelooflijk goede zintuigen kreeg. Ik kon bijna alles horen en ik zag zelfs de kleinste bewegingen. Ik zocht een tijd lang en ik moest me om de zo veel tijd weer uit de handen van meermensen of andere rare wezens zien te bevrijden. Hopelijk was er niet veel tijd voorbij gegaan. Oh ik heb een horloge om. Soms ben ik echt heel dom. Ik was pas een kwartiertje bezig en in de verte zag ik Paris' fleurige outfit al.

Een paar meermensen pakte mijn armen vast maar met een simpele spreuk kreeg ik ze allemaal al weg. Ik zwom snel naar haar toe en ook Harry kwam aanzwemmen. Ik wees op mijn Horloge en ik zag dat hij twijfelde tussen Ron en Hermelien. Ik wees naar Ron en ik bedacht dat ik me er eigenlijk niet mee moest bemoeien. Ik zwom snel naar het oppervlakte en ik kwam als eerste aan. "Werkte de spreuken een beetje?" "Zeker!" Zeg ik. Ik doe mijn handoek weer af en leg hem om Paris schouders. "D-dank-je-jew-wel." Zegt ze klappertandend. Na nog behoorlijk een tijdje is iedereen boven gekomen. Fleur was al eerder boven maar zij kon niet bij haar zusje komen. Viktor had Hermelien meegenomen en Harry had Ron én het zusje van Fleur mee.

"Ik moet toegeven, Harry deed het wel goed." "Hoezo?" Zeg ik lichtelijk geïrriteerd. "Wat is er?" Vraagt ze zonder antwoord te geven op mijn vraag. "Niks." Zeg ik snel. "Jawel, er is wel iets." "Er is niks oké! Ga nou maar gewoon weg! Ik hoef jouw hulp niet!" "Nou, oh oké, sorry hoor." Zegt ze, en ze loopt weg zonder nog verder iets tegen mij te zeggen. Shit. Ik ben echt dom. En dan ga ik sowieso bij de volgende taak dood, en dan wil ze me niet meer helpen en dat verdien ik, en dan ben ik dood, en dan kan ik het niet meer goed maken. 

Pov Paris
Ik loop naar mijn slaapzaal en ik begin zachtjes te huilen. Het is ook nooit eens goed. Eerst mijn ouders, en nu ook nog Cedric. Misschien kan ik maar gewoon beter weg blijven. Maar wat nou als het niet goed gaat met Cedric bij de laatste taak. Weet je wat, hij stikt er maar lekker in. Ik help hem niet meer. Hij wil mijn hulp niet? Prima. Hij zoekt het maar uit. Ik ga me gewoon niet meer bezighouden met dit stomme toernooi, in plaats daarvan kan ik me misschien maar beter gewoon bezig houden met mijn toetsen en wat ik na Hogwarts kan gaan doen.

De volgende maand gaat soepel voorbij. Op school gaat het beter dan ooit, ik heb veel nieuwe vrienden gemaakt, alles lijkt perfect. Cedric heeft de laatste tijd wel echt gewoon drie keer per week zijn excuses aan proberen te bieden. Maar het boeit me allemaal echt niet meer. "Misschien moet je hem nog maar gewoon een kans geven." Zegt Luna, een lief meisje uit het derde jaar. "Ik weet niet. Soms kan hij echt wel een uitbarsting krijgen." "Ja maar dat heeft iedereen toch?" "Echt?" "Ja, iedereen heeft het, de meeste mensen kroppen het gewoon allemaal van binnen op. En dan soms krijgen ze eindelijk een uitbarsting." "Jij bent al zo lang je woede aan het opkroppen, het zal niet meer duren en als je te lang wacht zal zelfs de duivel huiveren."

"De duivel is nergens bang voor." "Wie zegt dat? De duivel kan net zo goed gewoon iemand zijn in het lichaam van een mens." "Ja maar niet alle mensen zijn ergens bang voor." "Oh ja? Noem eens een voorbeeld." "Jij, jij bent nergens bang voor." "Ik ben wel ergens bang voor, ik heb het alleen nog niet ontdekt." "Ja maar de duivel-" "Er is ook een god die zich onder de mensen verschuilt, hij heeft een paar engelen meegenomen, de rest van de mensen zijn kleine duiveltjes die uit de onderwereld komen. Ik geloof dat Cedric en jij een van de weinige engeltjes zijn dus dat je hem nog een kans moet geven."