လီဆိုးဂျွန်ရဲ့မျက်လုံးတွေဟာ ပြူးကျယ်လာတယ်။
'ဟမ်!! အဲ့တာအရမ်းအရေးကြီးတယ်' လို့ ဆိုးဂျွန်က
တွေးလိုက်မိတယ်။
သူ့ရှေ့မှာရှိနေတဲ့ တံခါးဟာ အရမ်းကိုထင်ရှားပြီး ဝင်ပေါက်မှာ ကျယ်နေလေသည်။ ဒီတံခါးသည် စာကြည့်တိုက်တစ်ခုကို ဦးတည်ထားသည့် တစ်ခါးဖြစ်နေပြီး ထိုစာကြည့်တိုက်တွင် သူ့အတိတ်ဘဝရှိ အမှတ်တရ မှတ်ဉာဏ်များစွာကို သိမ်းဆည်းထားသည်။
မေပယ်ပင်မှ သစ်ရွက်ကလေးလို ငယ်ရွယ်သေးတဲ့ ကလေးငယ်တစ်ယောက်၏လက်ဖြစ်တာကြောင့် စာကြည့်တိုက်တံခါးကို ရှေ့သို့တွန်းဖွင့်သော်လည်း ပွင့်မလာခဲ့ချေ။
ဒါကိုပေးထားပါလိမ့်မည်။
တစ်ခါတစ်ရံမှာ ဉာဏ်မကောင်းစွာ မွေးဖွားလာသည့်အတွက် သူ့မှတ်ဉာဏ်တံခါးအားလုံးကို မဖွင့်နိုင်ခဲ့ချေ။
ဒီအခြေနေကို တုံးအသွားသည်ဟု ဆိုသည်။ သူ့မသိစိတ်က ပြင်ပခန္ဓကိုယ်ရဲ့ ကန့်သတ်ချက်ကျော်လွန်သွားတာကြောင့် အမြင်အာရုံတွေဝေဝါးသွားခဲ့တယ်။ ထိုတံခါးကို ပိတ်ထားပြီး သူ့ဘဝတွင် နောင်တစ်ချိန်တွင်လည်း ဖွင့်ထားမည် မဟုတ်ပေ။
'ဒီတံခါးကို စွန့်ပစ်ကြရအောင်'
ဆိုးဂျွန် သူ့လက်ဝှေ့ယမ်းလိုက်သောအခါ ထိုတံခါးကြီးသည် ပျောက်ကွယ်သွားပြီး သူ့ရှေ့တွင် တံခါးငယ်လေးတစ်ခု ပေါ်လာသည်။
သူ၏အမှတ်တရများစွာကို ထိုစာကြည့်တိုက်တွင် တံခါးများစွာ ခွဲခြားထားရှိပြီး တံခါးတစ်ချပ်စီတိုင်းတွင် စံနှုန်းသတ်မှတ်ချက်များ ရှိသည်။ သူနေထိုင်ခဲ့တဲ့ အတိတ်ဘဝအများစုဟာ ဉာဏ်မကောင်းသူအဖြစ် နေထိုင်ခဲ့ရသည်။
အကျဥ်းချုပ်ပြောရလျှင် သူ့ခန္ဓာကိုယ် ဉာဏ်ကောင်းလေလေ တံခါးဟာကြီးလေလေဖြစ်ပြီး ဉာဏ်မကောင်းလေလေ တံခါးဟာ သေးငယ်သွားလေ့ရှိသည်။
ထို့အပြင် သူ၏ အတိတ်ဘဝရှိ အမှတ်တရများပါဝင်သော စာအုပ်များသည်လည်း အရွယ်အစား မတူညီကြပေ။ သူသာ အတိတ်တွင် အသက်ရှည်ခဲ့လျှင် စာအုပ်သည် ထူနေမှာဖြစ်ပြီး ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် သူနေထိုင်ခဲ့သည့် ဘဝသည် တိုတိုလာမှာဖြစ်လိမ့်မည်။
