Hilalinden Doğan Yıldız

14)Kobranın yeni üyesi

Ahsen kapattığı gözlerini açıp derin bir nefes almaya çalıştı ama başaramadı.Aldığı her nefes ciğerlerini yakıyordu.Elleri duvardan kaydığında terlediğini farketti.Elini boğazına götürüp derin nefesler almaya çalıştı ve yine başarısız oldu.

Korhan Ahsenin bu halini görünce yüzündeki gülümsemenin yerini korku aldı.Ahsenin kolundan tutarak:
"İyi misin?!"diye sordu telaş içinde.Ama Ahsen onun elini hızlıca itip yere çöktü.Ve başını ellerinin arasına aldı.

Korhan da onunla beraber diz çöküp "Ahsen,ne oldu sana?!Bir hastalığın mı var?Söyle bana.Bak,ben buradayım,yanındayım."dedi.
Ahsen oturduğu yerde titriyordu.
"Anne,anne,baba..."diye sayıklıyordu sürekli.

Tim sesleri duyunca gelip yerde öylece duran Ahsen ve Korhanın başına toplaşır.Yankı:
"Komutanım,ne oldu Ahsene?"diye sorar korkuyla.

Korhan bir cevap vermeden Ahseni kucağına alıp ayağa kalkar.Ahsenin titremeleri artmıştı ve alnından akan soğuk terler saçlarını ıslatıyordu.

"Anne gel,nolur,gitme baba,gitme anne..."diye sayıklarken bayılır.Ve Korhanın göğsüne yaslanan başı geriye düşer.Korhan onun baygın bedenini dikkatlice arabanın arka koltuğuna yatırır.Kendisi de hızlıca ön koltuğa geçer.

Tim Evranın arabasında Korhanı takip etmeye başlar.Her kes endişe içindeydi.
Neydi Ahseni bu hale getiren?Onu tir-tir titreten,karşısında aciz kaldığı bu şey neydi?Kendi uçurumunda asılan bu kıza hayatın yeni bir oyunu mu?Yoksa o uçuruma gelmesine sebep olan şey mi onu bu hale getiren?!

Korhan kucağındaki baygın kadınla hastaneye giriş yaptı.
"Sedye getirin!"diye bağırdı etrafa bakınarak.Ahsenin bedenini hemşirenin getirdiği sedyeye yatırdı.Ve acile gitdiler.

Bir saat sonra:
Doktor acilden çıkıp timin yanına geldi.Herkes ayağa kalkıp pür dikkat doktorun ne diyeceğini bekliyordu.
Korhan: "Ahsenin durumu nasıl?"
Doktor: "Ahsen hanım iyi.Kendisi panik atak krizi atlattı.Şimdilik kimseyle görüşmek istemediğini söyledi.Endişelenmeyin durumu iyi.Sakinleşmesi için serum taktık."

Korhan Acilin kapısından içeriye bakmaya çalışır.Atlas durumu toparlayarak "Teşekkürler,doktor bey."
der.
Doktor: "Tekrar geçmiş olsun."

Ahsenden:
Gözlerimi açtığımda beyaz bir tavan karşıladı beni.Yavaşca doğrulmaya çalıştım ama kolumdaki serumu görünce vazgeçtim.Hastanedeydim.Hastane kokusu,koluma takılan serum,yan tarafdan gelen hasta sesleri ve doktorların etrafta koşuşturması...

Sık-sık karşılaştığım manzaraydı bunlar.Başımı yana çevirip serum şişesinde akan damlaları izledim dakikalarca.Vücudum buz gibiydi...

Ruhumda hiç dinmeyen bir kış vardı.Hiç erimeyen bir kar.Ruhumda olan soğuğun bedenimi ele geçirdiyi zamanlardan birindeyim şimdi de.Bir yanım hep eksik,hep yarım.En güzel anlarımda bile sol yanımda bir boşluk var.Ve rüzgarlar esiyor o boşlukta.Ölüm soğukluğu hissettiren rüzgarlar.

Üşüyordum.Ve bu soğuktan değil,yalnızlıktandı..Ben kendi düşüncelerimle baş ederken acile bir kadın girdi.Belki de benden bir kaç yaş küçük bir kız vardı yanında.Kız karnını tutmuş,ağlıyordu.

Annesi doktora bir şeyler dedi.Sonra kızına sarılıp onu sakinleştirmeye çalıştı sanarım...İstemsizce gözümden akan yaşları sildim.Ne zaman annesi,babası yanında olan bir çocuk görsem böyle burukluk oluyordu kalbimde.Sanki bir yerler yeniden kırılıyor ve kırıklar canımı yakıyordu.