30.07.2023
Günlerim artık iyice berbat olmaya başladım kimseyle konuşamıyorum. Anlaşamıyoruz, herkese karşı içimde günden güne büyüyen bir öfke hissediyorum. Ne yaparsam yapayım olmuyor. İyi oluyorum olmuyor. Kötü oluyorum olmuyor. Sanki sen varken herşey daha kolaydı en azından ben o zamanlar mutluydum çünkü sen vardın ama şuan mutluluk kaynağım gittiği için içimde dinmeyen öfke ve nefret var. Herkesi kendimden soğutuyorum. Hepsi bir bir gidiyor. Böyle durumlarda hep sana gelirdim çünkü kendimi çaresiz ve yanlız hissederdim. Sana yalvarırdım nolur sende gitme, soğuma benden diye. Sende hemen ergen tiribine bağlama kızım ben senden soğumam yada gitmem için bir sebebim yok derdin. Ama şuan yanıma baktığım zaman nerdesin? Ben senin sözlerine güvenip inanırken niye beni çaresizce ortada bıraktın? Ben gerçekten çok kötüyüm. Bugün sırf kafam dağılırsa seni unuturum diye hayvan gibi arsada çalıştım. Arsa ne alaka diye sorma başka mevzu ama odun filan taşıdım baya kollarım, vücudum berbat oldu. Her tarafım da çizikler ve kesikler var ama onların acısına rağmen senin yokluğun daha çok acıtıyor canımı biliyor musun? Bilsen ne fark eder sen yine anlamazsın beni, duygularımı.. Hiç anlamadı zaten o kalın kafan..
Vay be yirmi üç gün oldu dile kolay belki ama gerçekten uzun bir süreç gelmene de son yedi gün her gün olduğu gibi her daim seni bekliyorum. Kendine iyi bak..
