Παράλληλες γραμμές

16. Οι ψυχές μας γεμίζουν φως

Από παιδί τα Χριστούγεννα ήταν η αγαπημένη μου γιορτή.

Με την αλλαγή του χρόνου, μπορώ να πω ότι έπεφτα ψυχολογικά όταν ξημέρωνε η επόμενη ημέρα επειδή ήξερα ότι πλησιάζαμε επικίνδυνα στο "Άντε, ξεστολίσαμε, πάνε και οι γιορτές" και λίγες ημέρες αργότερα η μαμά έφερνε τις κούτες από την αποθήκη και πακέταρε με την 'πολύτιμη' βοήθεια της Νεφέλης και την δική μου τα λαμπερά στολίδια. Και η παιδική μου κατάθλιψη ολοκληρωνόταν με το τέλος των Χριστουγεννιάτικων διακοπών. Μέχρι την 1η εβδομάδα, ύστερα τα συναισθήματα έβρισκαν τον δρόμο τους και επανερχόμουν στον παλιό, καλό, αισιόδοξο εαυτό μου.

Φέτος ήταν αλλιώς. Ήταν ο πρώτος χρόνος που δεν στόλισα το πυκνό δέντρο με την μαμά που κάθε χρόνο έμπαινε στην ίδια θέση στο σαλόνι, δίπλα από το μεγάλο έπιπλο της τηλεόρασης.

Ήταν ο πρώτος χρόνος που επέστρεφα σπίτι και έβρισκα τα ρούχα μου στην βαλίτσα και όχι στην ντουλάπα του παιδικού μου δωματίου.

Και ο πρώτος χρόνος που δεν ένιωθα άλλο παιδί, αλλά συγχρόνως ήθελα πολύ να νιώσω έτσι και οι γονείς μου ήταν εδώ για να με κακομάθουν όπως πάντοτε έκαναν με τις 2 κόρες τους χωρίς να ζητάνε αντάλλαγμα.

Το σπίτι μύριζε ζεστασιά, στην γωνία τα λευκά φωτάκια του δέντρου αναβόσβηναν αργά και το ξύλο στο τζάκι έκαιγε αφήνοντας μυρωδιά οικειότητας από περασμένες χρονιές. Απ' την κουζίνα έτρεχε το άρωμα από το ψητό κρέας στον φούρνο και πίσω από τις κουρτίνες, όχι πολύ μακριά, ο ήχος της βροχής τρύπωνε στο σαλόνι χωρίς να ενοχλεί καθόλου. Ίσα, ίσα.

Το εορταστικό τραπέζι πήγαινε εναλλάξ κάθε χρόνο. Μια το έκανε η μαμά και μια η αδερφή του μπαμπά, η θεία Ερασμία.

Αυτή την φορά το τραπέζι γινόταν σε εμάς και σαν μεγάλες κοπέλες πλέον βοηθήσαμε την μαμά με το μαγείρεμα και τέλος φυσικά με το στρώσιμο των σερβίτσιων.

Το τραπέζι στόλιζε ένα λευκό τραπεζομάντιλο, δίπλα από τα πορσελάνινα πιάτα στέκονταν λευκές χαρτοπετσέτες με διακριτικές κόκκινες λεπτομέρειες που θύμιζαν Χριστουγεννιάτικο κλίμα και υπήρχαν παντού ψηλά ποτήρια για κρασί εκτός από την θέση, που προοριζόταν για την μαμά.

Α, ναι! Κάποια στιγμή σας ανέφερα πως η μαμά μου είναι μεγάλη ιστορία. Κάπου εδώ ήρθε η ώρα να σας εξομολογηθώ ότι κάποτε ήταν αλκοολική.

Δεν μιλάμε γι' αυτό πλέον. Είναι άγγραφος κανόνας που πάντοτε τηρούμε. Οπότε δεν θα μπω ακόμη σε λεπτομέρειες, ούτε για το πως το αλκοόλ επηρέασε εκείνη, ούτε για το πως η σχέση της με το αλκοόλ επηρέασε εμάς τους υπόλοιπους.