Παράλληλες γραμμές

47. Μου φτάνει που είσαι εδώ

23 Δεκεμβρίου

Νέστορας

Επέστρεψα στο πατρικό μου περίπου στις 6 το απόγευμα. Μπορούσες να μυρίσεις την κανέλα σχεδόν από χιλιόμετρα και έτσι να καταλάβεις ότι η μάνα μου έψησε τα αγαπημένα μπισκότα της οικογένειας.

Ο μικρός μου αδερφός καθόταν ήσυχος στην τραπεζαρία και διάβαζε ένα βιβλίο καθώς η τηλεόραση ήταν ανοιχτή και στο Star έπαιζε χαμηλόφωνα το Home Alone.

"Τι κάνεις, μικρέ;" ανακάτεψα τα μαλλιά του και τράβηξε ενοχλημένος πίσω το κεφάλι του.

"Καλά. Δες." μου έδειξε το εξώφυλλο του βιβλίου χαρούμενος. "Ο Οδυσσέας μού το χάρισε."

Στην μπλε απόχρωση του εξωφύλλου έστεκαν ο Χάρι Πότερ και λίγο πιο πίσω απ' αυτόν, η μεγάλη φιγούρα του Χάγκριντ. Και οι δυο ήταν περιτριγυρισμένοι από μάγους στην Σκωτία. Οι αναμνήσεις από τον μεγάλο μου αδερφό και εμένα να πλακωνόμαστε κάποτε για το αν μου δανείσει ή όχι το βιβλίο έτρεξαν στο μυαλό μου λες και όλα αυτά έγιναν χθες και όχι κάποια χρόνια πίσω, όταν εγώ πήγαινα γυμνάσιο ενώ εκείνος λύκειο.

"Και είπε ότι θα μου χαρίσει και τα άλλα αν μου αρέσει αυτό." συνέχισε ενθουσιασμένα.

Ο Χάρι Πότερ και η φιλοσοφική λίθος. ΤΖ. Κ. ΡΟΟΥΛΙΝΓΚ.

Γέλασα αχνά, "Σε ποια σελίδα είσαι;"

Τράβηξε πιο κοντά το βιβλίο.

"Στην 178." χαμογέλασε.

"Και πότε σου το έδωσε;" συνέχισα.

"Σήμερα το πρωί."

"Για το σχολείο πότε θα διαβάσεις τίποτα ρε;" μουρμούρισα προχωρώντας στο εσωτερικό της κουζίνας για να ανοίξω το ψυγείο.

"Μα αφού δεν άνοιξαν ακόμη τα σχολεία."

"Ναι, αλλά τόσα βιβλία μαθηματικών σου αγόρασε ο μπαμπάς για εξάσκηση. Άνοιξες κανένα;" ρώτησα κοιτώντας τον πρόχειρα και τον είδα να ξεφυσάει γυρνώντας το σώμα του προς εμένα.

"Αυτά είναι δύσκολα." γκρίνιαξε.

"Καθόλου δύσκολα δεν είναι, Λεωνίδα. Εσύ δεν συγκεντρώνεσαι." τον επέπληξα.

Γέμισα μέχρι πάνω το ποτήρι με παγωμένο νερό και όταν το ήπια το γέμισα ξανά για να κάνω το ίδιο.