Bu oyun ikiyüzlülerin ve yalancıların oynadığı tek oyundu. Bu oyuna layık olmak taç giymekten daha önemliydi çünkü doğruyu ve gerçekleri söylerseniz kaybetmiş oluyordunuz.
Yıldızlar insanlara cenneti yaşatırken bana cehennemi yaşatıyordu.
"Kendi iç...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ben vücudunun her bir kısmının yardım çığlığı ile dolan o okyanusum.. Ben kurtulmaya çalıştıkça batan, kurtarmaya çalıştıkça yüz üstü bırakan o okyanusum..
Hayatımızda her zaman o dönüm noktaları olmuştur ama benimki bunlardan çok daha farklı.
Keşke bende o masum küçük kız çocukları gibi olsaydım ama olmadım, olamadım. Herkesin maskesi ortaya yeni çıkarken ben kendi maskemi paramparça ettim..Herkes mutluluğu ararken ben kaçıyordum.
Herkes mutluyken ben yardım çığlığı atıyordum.
🃏
*Tik tak tik tak* Elimi yumruk yaparak sert bir şekilde vurup çalan saati susturdum.
Artık geceleri eskisi gibi uyuyamıyorum..Sekiz saatlik uyku tüm vücutlar ve zihinler için geçerliyken ben sadece üç saat uyuyabiliyordum. O geceden sonra sadece üç saat on dakika yirmi saniye uyuyabiliyordum.
Uyku ilacı..İlaç bile beni zorla uyutuyor..Ve yine tanıdığım o aksanlı erkek sesi..
"Kalk artık!" Ah evet ağabeyim..Güney. Ağabeyim daha sesleneli bir dakika bile olmadan kapıyı açtı ve içeri girdi.. "Yine geç kalıcaksın..Babamın bu durumda ne düşündüğünü biliyorsun!."
Yataktan böbürlenerek kalktım. Ve yine o çok bilindik ağabey-kız kardeş kavgasını yapmaya hazırladım kendimi. Derin bir nefes alıp onun soluk gri rengi gözlerine baktım ve çenemi dikleştirerek bir cevap verdim.
"Bana yine o berbat ilaçlarımı verdin?"
Baktı..kısa bir süre baktı ama acırmış gibi baktı çünkü acınacak durumdaydım ama ikimizde bunu kabul etmek istemiyorduk çünkü ikimizde iyileşeceğimi düşündük.
Kendimi bir kez daha cevap vermeye hazırladım:
"Hem babam kimin umrunda! Onun tek önemsediği şey para güç ve şöhret.."
Evet ailemizin parçalanmasının bir nedeni de babamdı..buna emindim. İyi değildi geçmişinin bedellerini bize ödetiyordu. Bize maske takmayı öğreten babamızdı. En acısı da bunu biz istedik.
Ağabeyim usulca yaklaşarak elini saçlarıma koydu..Okşadı. Belki bu bir acımaydı veya bir merhamet ya da benim için en önemlisi bir sevgi gösterisiydi. Çünkü ağabeyim sevgisiz yaşıyordu, duygularını hissetmiyordu. Bu göstereyi çok yapmaz..
Morali iyi olmadığı zamanlarda benimle tartışmaya hiçbir zaman girmez.
En sonunda bir cevap verdi: "Evet o ilaçları verdim..üzgünüm ama onlar olmadan uyuyamıyorum ve babam konusuna geliceksek-" içini çekti.
"Sen bile bu konuya laf bulamıyorsun.. Çünkü biliyorsun bize maskeleri o verdi, takmamızı istedi. Lütfen ağabey! Bana o adamı savunmayı kes. O suçlu ve buna rağmen hiçbirşey olmamış gibi ortalıklarda dolaşıyor.. Yalanları ile herkesi parmağına doladı!"
