Escaping the chapters (Manila Series #1) [COMPLETED]

28

"Eros Vergara."

I thought I finally escaped those chapters, but I am wrong. Hearing his name again makes me feel nostalgic and painful at the same time.

I don't know what to say, I got speechless. Seeing him again after many years. How is he now?

Binalik ko sa kaniya ang libro nang matapos ko na 'yun pirmahan. Gusto kong magpalamon sa lupa, sana hindi niya pa nababasa ang laman ng librong 'yan. Kinuha niya 'yun sa kamay ko dahilan para magtama nang kaunti ang dalawang kamay namin.

Pero ano naman kung nabasa niya? Wouldn't he feel embarrassed because of what he did?

Agad kong binitawan ang ang libro dahil parang may boltahe ng kuryente akong naramdaman.

I wrote it for us, it's about us. How we met and how we ended. The character names were different from us but I guess the scenes and plot twists are completely...similar.

Ang dami ring nagbago sa kaniya, ang dating niya, nagmature siya ng kaunti at mukha na rin siyang maayos ngayon. His looks was looking more hot and more fine now, but he still the cold and grumpy looking guy.

"Thank you...Ms. or Mrs?" He asked coldly.

Napatikhim ako, "Still a Miss," I awkwardly answered. Napatango siya bago nagpasalamat uli, nakahinga ako nang maluwag nang pagmasdan ko ang likod niyang papaalis na.

So he's a dad now?

Kailan pa siya bumalik dito sa Pilipinas? Ang daming gumugulo sa isip ko ngayon. Dumagdag pa na may anak na pala siya, anak ba nila ni Monica?

"E, ano naman ngayon, Hera? You don't care, anymore," mariing bulong ko sa sarili bago nagpatuloy sa pagpipirma ng libro.

I should cherish this moment, signing my books. Hindi madali sa akin na makarating sa isa sa mga pangarap ko. Ilang taon ang nilaan ko para rito bukod sa pag-aaral ko.

Nang matapos ang booksigning, hindi ko kinalimutang magpasalamat uli sa kanila sa pgounta rito at pagsuporta sa librong sinulat ko. "Until then, once again, thank you so much, everyone!" Bago ko narinig ang mga palakpakan.

Habang papunta ng parking, kinuwento ko kay Nahja lahat, na nakita ko uli siya. "Nakakatakot, kung ano-ano na imagination mo," asar niya. Kinurot ko siya sa tagiliran. "Oo nga sis! I promise, siya talaga 'yun. Eros Vergara nga, e!" Dagdag ko pa.

si Nahja, hindi na nakatira sa condo. Ako na lang ang mag-isang nag-iistay doon. Successful doctor na siya ngayon at nakapagpundar na ng sariling bahay. Ganun din si Ezra at Dos na may mga sariling bahay na rin.

"Papaanong may anak na? pero posible naman, 12 years ago na bago kayo nagkahiwalay 'di ba? tsaka hindi kaya buntis na si Monica no'n?" Gulat na tanong niya nang makagawa siya ng konklusyon.

Hindi nga malabong mangyari 'yun. Maaari ring 10+ years old na ang bata kaya nakakapagbasa na 'to ng mga novels, gaya ng gawa ko.

"Then, happy for them," I genuinely said and smiled. Especially for the kid, I hope lumaki siyang mabuting bata.

Some parts of me still thinking when it went all wrong? 12 years na nakakalipas, kinukuwestiyon ko pa rin ang sarili ko, ano ba kulang sa akin o baka sumobra lang ako kaya wala nang natira sa akin?

Pero walang kasalanan ang anak nila, hindi kasalanan ng anak ang kasalanan ng mga magulang niya.

"You know what?! Let's celebrate na lang, I will the schedule, sa place ni Tivona," wika ni Nahja. Nakatanggap din ako ng mga congratulations sa mga kaibigan ko at bukas daw papaparty sila Tivona. Busy kasi sila ngayon sa kaniya-kaniyang schedule, kaya bukas ang balak.