𝐂𝐎𝐔𝐋𝐃𝐍'𝐓 𝐆𝐄𝐓 𝐄𝐍𝐎𝐔𝐆𝐇 // ⍟𝐒𝐇𝐔𝐍𝐓𝐀𝐑𝐎 𝐂𝐇𝐈𝐒𝐇𝐈𝐘𝐀⍟

3

Mai:Anne yapamam.

Anne:Bunu isteyen sendin Mai?

Ve tam o sırada babam da bahçeye geldi...

Baba:Nasıl gidiyor?

Anne:Bu aralar çok bahane uyduruyor.

Mai:Hayır, neden istediğim bir şeye bahane uydurayım?

Anne:Belki de beceremediğini anlamı-

Baba:Tamam, söyle bakalım Mai.

Kafamı eğip kısa bir süre sırıttım.

Kafamı kaldırdığımda ağzımı hafif araladım fakat kalbime giren ağrıyla göğüsümü tutmaya başladım.

Baba:Mai!?

Babam hemen yanıma koşup omuzumdan tuttu.

Yüzüm acıyla buruşurken yere çöktüm.

Göğüsümü tuttuğum için ne kadar düzensiz ve hızlı attığını hissedebiliyordum.

Baba:Hemen birilerini ara!

Dedi anneme.

Annem eve girdi.

Nefes alamamaya başladığımda babam beni yere yatırdı.

***

Doktor:Kısacası kızınız buna uygun değil.

Göz ucuyla anneme baktığımda alttan alttan sırıttığını gördüm.

Buna o sebep olmuştu.

Ama nasıl..?

Aklıma türlü türlü senaryolar geliyordu.

***

Babamın önüme bir sürü kitap yığmasıyla boş boş bakmaya başladım.

Baba:Bunların hepsi çözülecek, iyi bir tıp öğrencisi olacaksın.

Babama cevap vermediğimde kapıya yöneldi...

Mai:Baba.

Ve bana döndü...

Mai:Bunları görmek istemiyorum. Yetenek sınavına çalışmak istiyorum.

Baba:Anlaşılan doktoru iyi dinlememişsin.

Ve kapı kolunu tuttu.

Mai:Ben çok iyi dinledim.

Derin bir nefes verdi...

Baba:Eğer onları çözmezsen... Artık burası senin barınabileceğin bir ev olmaz.

Ve babam gittiğinde sağ elimle saçımı kıvırmaya başladım.

*YILLAR SONRASI*

Mai:Biliyor musun anne..?

Annem sinirle bana baktı.

Mai:Bilerek tıp bölümünü kaçırdım.

Anne:Ne yani... Sırf bize inat olsun diye hukuk mu kazandın!? Arkadaşlarıma alay konusu oldum senin yüzünden!

Tartışmanın büyümesine karşılık sırıttım.

Anne:Ve bundan keyif alıyorsun, ha? Mai senin işin bitti!

Ve hızla odamdan çıktı.

***

Sofraya oturup portakal suyumdan bir yudum aldım.

Tabağımdaki her şeyi bitirip portakal suyumu da içtiğimde sofradan kalktım.

Yine annemin söylenmelerini duyabiliyordum.

Bir saniye...

Ben neden hâlâ ona anne diyorum?

Gerçi kimin umrunda?

Bir süre sonra bunların hepsi bitecek.

*2 YIL SONRASI*

Bayılmalarım son iki yılda tekrar kendini göstermeye başlamıştı.

Gerçekten bir hastalığımın olmasından şüphelenecek hâle gelmiştim.

Fakat annem bu şüphelerime ağır gelirdi.

Hazır annem ve babam dışarıdayken yine o babamın çalışma odasına girecektim.

Uzun zaman olmuştu.

***

Şifreyi girdiğimde bilgisayar açıldı ve hemen kamera kayıtlarını biraz geriye alıp istediğimi aramaya başladım.

Kahvaltı hazırlanırken yiyeceğime atılan bir şey görememiştim.

Tam öğlene geleceğim sırada bir şey gördüm...

Annem kahvaltı sofrasına oturduğu sırada kimsenin olmamasını fırsat bilip hızlıca cebinden ufak bir paket çıkartıp portakal suyuma dökmüştü.

Ne olur ne olmaz bu anların videosunu çektim ve her şeyi temizleyip odadan hızlıca çıktım.

***

Kalbimin aniden sıkışmasıyla merdivenlerin tam ortasında durdum ve duvara tutunup yere çöktüm.

Baba:Mai... Mai, ne yapıyorsun orada!?

Tam kendimi bırakacağım sırada babam beni kucağına aldı ve hızlıca koşmaya başladı.

Ah, sanırım bu benim midemi bulandırdı.

Şimdilik bu kadardı... Umarım beğenirsiniz. Bir yazım yanlışım varsa lütfen kusuruma bakmayın, söyleyin düzeltirim. İyi okumalar, iyi günler...