Uğur böcekleri şansdı, sevinçdi, bağlılıktı.
Uğur yalnızlıktı, acıydı, kandı, vahşetti. Uğur zehirdi. Kanlı anıların en büyük kanıtıydı. Hepsi yedi benekte gizliydi.
Yıllar sonra Uğur'a güvenirken geçmişi kanlı anıların ardına gizlediğinin farkında...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şarkı: Lilith - Nena Venetsanou Yıldızlara Bak - Yaşlı Amca
5.BÖLÜM - Ağla Geçmişim
Yalan söylemek hep yaptığım şeydi. Ama normalde dahi ağlayamazken onun için ağlamıştım ve buna yalan diyerek kandırmaya çalışmıştım. Peki ne işe yaramıştı, kendimi kandırmaktan başka?
VII BENEK
Endişe neydi? Peki uzun zaman sonra bu duyguyu hissetmenin anlamı neydi? Ve her şeyden önce endişe bir çeşit duygu değildi. Öyle olsaydı endişenin içinde hüzün ve korku bir araya gelirken sevgiyede yer verilmezdi. Yani benim içimde sevgiye yer yoktu.
Merhametsiz bir adamın elinde büyürken sevginin ne olduğunu unutmuş, korkuyu her hücreme hapsetmiştim. Hâlâ yüksek seslerden irkilir, uykularımdan nefes alamayarak uyanırdım. Kutay, Hayal veya Egemen bilmezdi. Geceleri aniden dışarıya çıkışımın karşı cinse sarkmak olduğunu düşünürlerdi.
Neydim ben? Bir fahişe... Kendisine bile saygısı olmayan cinsime beni nasıl benzetirlerdi. Kardeşim dedikleri beni nasıl merak etmezlerdi.
Bir keresinde sarhoş oluşuma tutunarak Kutay'a onları duyduğumdan falan bahsetmiştim. Hep yanlış anladıklarını söylemiştim. Hatta söylediklerimi bile hatırlıyordum. Sadece nefes almak istiyorum. İçinde merhamete yer vermeyen her insandan uzak durmak için insanların olmadığı yerlere gidiyorum. Bazense sokaklarda dolaşıyorum, seslerini duyurmak için çabalamalarına rağmen duyulmayan genç kızları kurtarmak için...
Derin bir nefes alarak gözlerimden süzülen yaşları sildim. Ama hâlâ akmaya devam ediyorlardı. Savaş'ı bunları düşünesiye kadar hatırlamamıştım. Ama artık biliyordum. O kahverengi gözlerindeki öfkenin yanında merhamete yer verişini hatırlıyordum.
On altı yaşında beni bir sokak ortasında bulan adamın merhametini hatırlıyordum. Gerçi oda çok büyük değildi. Bir on sekiz yaşında falan olmalıydı o sıralar.
Kim olduğunu dahi bilmediğim adamı arkadaşları yanımdan götürürken o benim yanına oturarak duvara yaslanmıştı. Hiçbirşey dememişti. Sadece oturmuş beni beklemişti. Arada yanımdan ayrılarak uzaklaşıyordu. Ama o da benim içindi. Su getirmişti, ceketini vermişti, yaralarıma pansuman yapmıştı. Ama ben teşekkür bile etmemiştim.
Sürekli sessizliği bir hafta boyunca benimle ilgilenen o bozmuştu. Beni bir eve götürmüş, yedi gün yanımdan ayrılmamıştı. Ama ben o yedi gündede onunla konuşmamıştım. Farkındaydı. Beni kurtarsa dahi ondan korkuyordum. Bu yüzden benim yıldızları seyrettiğim bir gün yanıma gelmişti. Sessizdi. Sanki sessizliğininde canımı sıktığının farkındaydı ve ona karşı bir adım atmamı istiyordu. Cevap verdim. Dayanamadım.
