Apartmandan hızla çıktım ve garajadaki arabama doğru ilerledim.Arabaya bindim ve hızla garajdan çıktım bu gün yeni atandığım şehir olan Hakkari karargahına doğru yola çıkmıştım. Göreve başlamadan iki hafta öncesinden burada bir ev almış ve taşınmıştım tabi bu süreçte bana en büyük destek hep babamdı.
İnsanların gözünde baba parası yiyen şımarık bir kızdan farkım yoktu ama bunu artık kafaya takmamayı öğrenmiştim. Alışverişi ve para harcamayı seven biriydim babamın işinden elde ettiği paralar ise çok büyük paralardı. bu yüzden ben genel olarak şımarık büyüyen evin tek çocuğuydum.
Bu durum annem kanserden vefat edene kadar sürmüştü anneme verdiğim sözü tutmak için asker olmuştum ya zaten. Annem vefat ettiğinde ben 12 yaşındaydım, kimine göre ergenlikten kimine göre daha küçük olduğum için annemin cenazesinde ağlamamıştım ama benim ağlamama sebebim anneme olan sözümdü...
Yolda giderken son ses Pırlanta dinlemiştim. Askeriyeye yaklaşınca müziğin sesini kıstım
Askeriyeden içeriye arabamla girdiğim an bir kaç bakış bana çarpmıştı ve doğrusu bu benim hoşuma gidiyordu dikkatelerin üzerinde olmasını severdim.
Hızla askeriyeden içeri girdim koridorda biraz ilerledikten sonra hızımı yavaşlatıp bana doğru gelen ilk askere Albay'ın odasını sordum. Bana söylediği kapının önüne geldiğimde yavaşça kapıyı tıklattım ve "Gel" komutuyla içeri girdim. Orta yaşlı bir adam koltukta oturuyordu hızla karşısında durdum asker selamı verdim ve ardından "YÜZBAŞI ALEV DİNÇER GAZİANTEP EMRET KOMUTANIM!" dedim gür çıkan bir sesle.
🤍
İlk kitabımın ilk bölümü umarım beğenmişsinizdir. Yıldıza basmayı ve yorum yapmayı unutmayın öptüm bebekler🤍
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sönmeyen Alev
AksiHızlı adımlarla koridorda yürürken arkamda benim adım seslerim dışında duyduğum bir ses daha vardı,onun adım sesleri. Her zaman bir adım arkamda olacağını bana söyleyen ve bana hissettiren o adam.
