Lizzy Monet

5. Bracia Monet cz.1

    Kiedy zeszłam po schodach mój najstarszy brat prowadził rozmowę przez telefon. Gdy jednak mnie zauważył niemal natychmiast rozłączył się z rozmówcą krótkim pożegnaniem. Chwilę później poczułam na sobie lodowate spojrzenie Vincenta. Miałam wrażenie, że swoim przeszywającym wzrokiem potrafi doszukać się najmniejszych, skrywanych przeze mnie sekretów. Mimo tego w bystrych oczach mojego opiekuna prawnego dojrzałam całkowitą obojętność. Podobnie było z chłopcami, którzy nie ukazując żadnych emocji bezczelnie się we mnie wpatrywali. Nie pozostawałam im dłużna i również mierzyłam ich pozbawionym jakichkolwiek uczuć wzrokiem. Dziecinne powiecie? Zapewne, ale chciałam ich uświadomić, że nie jestem małą dziewczynką, która boi się swojego cienia i płacze na samą myśl o słynnych braciach Monet. Co to to nie. Może brakowało mi pewności siebie, jednak nie zamierzałam grać smutnej, przerażonej istotki. Przecież taką nie byłam. Chłopcy naprawdę się postarali i chyba pierwszy raz w życiu zaczęłam się zastanawiać czy nie jestem ubrana zbyt mało elegancko. Kiedy jednak przeszłam koło lustra i ukradkiem zerknęłam w swoje odbicie z satysfakcją stwierdziłam, że wyglądam ładnie. To mi wystarczyło, aby poczuć się pewniej i nawet posłać nowej rodzinie lekki uśmiech. Dzięki tej czynności Vincent minimalnie się rozluźnił, Will odwzajemnił mój gest, a reszta braci przestała się we mnie wpatrywać jakbym przyleciała z innej planety. Cóż...to już chyba ogromny sukces. 

    - Dobry wieczór Elizabeth - Vincent odezwał się beznamiętnym tonem. - Miło mi jest cię w końcu poznać 

    - Wzajemnie - szepnęłam speszona jego oficjalnością. - Wystarczy Eliza lub po prostu Lizzy - dodałam zaraz, a mój starszy brat tylko skinął na to głową. 

    - Lizz, to jest Dylan, Shane i Tony - Will wciął się w naszą wymianę zdań i wskazał dłonią na chłopaków. Jedynie Shane mruknął pod nosem ciche "cześć". Tony, który gdyby nie jego tatuaże i kolczyki mógłby uchodzić za kopię swojego bliźniaka nadal mierzył mnie wrogim spojrzeniem, a Dylan niezainteresowany tym co się dzieje pisał coś na telefonie. No nie powiem - miłe powitanie. Choć nie nastawiałam się na nie wiadomo co, to z dziwnych przyczyn zrobiło mi się przykro na sercu. Parę godzin temu miałam jeszcze promyczek nadziei, że bliźniacy i Dylan okażą się przyjaźnie nastawieni w stosunku do mnie. Promyczek, który teraz już całkowicie wygasł. W każdym razie nie zamierzałam przejmować się braćmi Monet. To nie była moja wina, że zachowywali się jak banda obrażonych idiotów. Chwilę później znalazłam się w białym, sportowym samochodzie wraz z Willem i Tonym.   

    - Masz prawo jazdy, Elizo? - spytał ten starszy i sympatyczniejszy jednocześnie brat skupiając swój wzrok na niezwykle mało ruchliwej drodze. 

    - Tak...zrobiłam niedawno - odpowiedziałam szybko. Stres wyraźnie dawał mi się we znaki, a Will wyczuwając to postanowił nie zadawać więcej pytać. Tony również przebył całą trasę w ciszy choć nakryłam go na spoglądaniu na mnie co jakiś czas. Kiedy jednak odwzajemniałam jego spojrzenie on szybko odwracał wzrok i udawał, że robi coś na telefonie. 

    Wreszcie dojechaliśmy pod restaurację. Nie byle jaką oczywiście. Budynek z zewnątrz zrobił na mnie gigantyczne wrażenie. Było to jednak niczym w porównaniu do tego co znajdowało się w środku. Nie sądziłam, że kiedykolwiek będę jeść kolację w takim miejscu. Tak bogatym i...aż ociekającym ekstrawagancją. Dołączyliśmy do reszty braci Monet i Hailie, którzy dojechali dużo szybciej i czekali na nas przed samym wejściem. Z zachwytem podziwiałam wystrój, kiedy wspólnie wkroczyliśmy do środka budynku. Tony musiał to zauważyć, bo nie musiałam długo czekać na jego ociekający sarkazmem głos. 

    - Pewnie nigdy nie jadłaś w takim miejscu, co Elizo? Nie każdego na to stać rzecz jasna i...nie każdy na to zasługuje 

Cholera...on tego nie zrobił...nie powiedział...ja nic mu nie zrobiłam...nie miał powodu...żadnego...chyba.