MAHŞER

7. BÖLÜM

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum⭐

Keyifli okumalar dilerim!

***************

Bazen hayat sana yaşamak istemediğin, korktuğun, kaçtığın durumları yaşatırdı. Sen içinden her ne kadar defalarca yaşanan şeyi reddettsende o şey yaşanmıştır. Geri alamazsın, saklanamasın, kaçamazsın.

Ama zamanla da alışırsın. Yaşadığın duruma, kabuslarına, o olayı hatırlatan eşyaları hep gözünün önünde bulundurmaya, iyice alışıp bir daha bu olay için ağlamamaya çalışmaya.

Eğer olayın üstünden uzun süre geçmesine rağmen hala bütün canlılığı ile aklındaysa kaçış yolun yoktur.

Benim için de kaçış yolu yok. 17 yıl önce yaşanmış bir olay hâlâ beynimin bir köşesinde, bütün canlılığı ile duruyor. Bundan kaçamam.

Hafif, ılık bir rüzgar saçlarımı okşuyordu. Sağ Omzumu pencerenin pervazına yasladım. Derin bir nefes çektim içime. Başımı hafifçe yukarı kaldırıp gökyüzüne baktım.

Günün en sevdiğim saati olabilirdi. Hava hafif serin, gökyüzü yeni aydınlanmaya başlamış, herkes kendi halinde, kuş sesleri falan derken bana oldukça huzurlu gelen bir saatti.

Başımı da pervaza yasladım. Bakışlarım hâlâ gökyüzündeydi. Gözlerim kendiliğinden kapanırken gözümün önüne gelen şey ile hızla geri açtım gözlerimi. Uyku haram mıydı bugün bana?

Yine kabus görmüş ve sabahın beşinde uyanmak zorunda kalmıştım. Geri uyuyamayıncada kendimi pencerenin önünde bulmuştum.

Geri uyuyamamıştım çünkü gözlerimi geri kapatamıyordum. Her şey tekrar gözlerimin önünde beliriyor ve beni tekrar o anlara götürüyordu.

Gözlerimi her kapattığımda işlediğim cinayeti tekrar tekrar işliyordum. Babamın bana çaresizlik içinde bakan gözlerini tekrar üzerimde hissediyorum. Çığlıklarım kulaklarımda tekrar çınlıyordu.

Artık kurtulamayacağımı biliyorum. Her şey bu kadar canlıyken ve bende bu kadar vicdan azabı çekiyorken kurtulmak imkansızdı.

Pencerenin önünden çekilip makyaj masamdan sigara paketimi aldım. İçinden bir dal çıkarıp yaktım ve tekrar pencerenin önünde aynı şekilde durdum.

Bir nefes çektim içime sigaradan. Ağzımda ki dumanı Yavaşça dışarı saldım.

Ben güçlü falan değildim. Fiziksel güç olarak belki ama diğer konularda en savunmasız kişi benim.

Güç, insanı her şeye rağmen ayakta tutmayı sağlayan bir şeydi. Her şeye rağmen gülümseyebilmeyi, düşse bile kalkmayı bilmekti güç.

Aklından intiharı geçiren bir kimseye 'sen güçlüsün' diyemezsin. O kişi bu hayata dayanamamış, üstüne gelen şeylerden kaçmış, acılarından saklanmış biridir çünkü. O kişi güçsüz dür. O kişi ayakta durmayı bırakmıştır.

Bende güçsüzüm. Bazen dayanamadığımı hissediyordum. Bu hayattan iyice soğuyordum. Ama yine de bir şekilde duruyordum ayakta. Tökezliyordum, yere yapışıyordum ama yine de her şeye katlanıyordum. Ne kadar bu durum sürecek peki. İşte onun cevabını bilmiyordum.

Sigaramdan bir duman daha çektim içime. Yine dumanı usulca üfledim. Dağılan duman ile beraber düşüncelerimide dağıtmaya çalıştım.

Elimde ki bitmiş sigarayı aşağıya attım ve pencerenin önünden çekilip banyoya doğru ilerledim.

Duş almak biraz da olsun iyi gelebilirdi.

************

Taburden kalkıp eserime son kez baktım. Kesinlikle bu en iyisiydi.