Ayris Zade.
İnancın her şeyden daha önemli olduğuna inan model bir kız. Üvey annesi ile beraber yaşıyor. Kendi ile barışık ve özgüveni yüksek.
İnsan inanırsa her şeyi yapabileceğini savunuyor. İnanç ve azim insanı her başarıya ulaştırırdı. Böyle...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar...
"Hey, fazla hızlı gelmedik mi?"
İki buçuk saatin sonunda ayaklarımız İtalya hava alanına basmıştı. Gözlerimetrafı incelerken Rüzgardan sorduğum soruya cevap bekliyordum.
"E gelişti artık her şey. Baksana iki buçuk saatte İtalyaya geldik."
Ona hasretimi belli etmek içinşaşırmış bir sıfatlabaşımısalladım. Rüzgar bavulunu alıp yürümeyebaşladığında onu takip ettim. Hava alanınındışınaçıktığımızdabeklemeyebaşladık. Tam olarak ne beklediğimizi bilmiyordum ama tahminlerim bir taksi veya otobüsyönündeydi.
Ancak önümüzde beyaz bir Mercedes durunca ufak çaplı bir şoka girdim. Ağzım açık bir şekildearabanıncamınaeğildim. Amacımiçeride ki kişiyigörmekti ama siyah hayalet cam olduğuiçingöremedim.
Rüzgar ise bavulunu ve çantamı bagaja taşımaklameşguldü.
"Rüzgar, bu ne?"
Rüzgar bir arabaya bir de banabaktı. Sanırım sorum tuhafına kaçmıştı.
"Araba Ayliz hanım."
Ona göz devirmeden edemedim. Tabii ki bunun bir araba olduğunu biliyordum. Sorumun amacınıanlamışolması gerekiyordu! Kendimi tuhaf hissetmiştim.
"Bunun bir araba olduğunu bende biliyorum herhalde! Kimin, soruyorum. Ayrıcaşu 'hanım' kelimesini uçakta aşmıştık diye hatırlıyorum."
Rüzgaruçaktakonuştuklarımızıhatırlayıncabaşınısalladı. Ardından soruma cevap verdi. "Benim araba,"
Gözlerimi fal taşı gibi açılmasını engelleyemedim. Ve dudaklarımdanhafif tiz bir "Ne?!"kelimesi kaçtı. Rüzgar ise bu duruma omuz silekerek karşılık verdi.
