ဒေါက်ဒေါက်...အခန်းတံခါးခေါက်သံကျယ်ကျယ်လောင်ဟာ အခန်းအတွင်းပျံ့နှံ့လို့။ သူ့ရဲ့ သုံ့ပန်းလို အစေခံလို ထိန်းသိမ်းထားပြီးကာမှ တံခါးခေါက်နေရသေးတယ် ဂျောင်ဂုရယ်။
"ဘာဂါပါတယ် လာထစား"
"ငါ့ကိုဘယ်တော့ပြန်လွှတ်ပေးမှာလဲ..."
"ဗိုက်ဆာနေတယ်မလား..လာ..လာစား"
"ငါ့မှာ တာဝန်တွေရှိသေးတယ်...မင်းလိုချင်တာ ရပြီဆိုလဲ ပြန်လွှတ်ပေးပါ..."
"ကျစ်စ်...လာပါ ဘာဂါအရင်စားရအောင်..."
"မင်းလိုချင်တာ sexမလား...ရပြီးပြီပဲ..ငါ့ကိုပြန်ပို့ပေးတော့..."
"သိပ်စကားများတယ်ကွာ...မင်းအပေါက်ကို ပိတ်ထားတော့"
"မပိတ်ဘူးကွာ...မင်းက ဘာလဲ ဒုစရိုက်ဂိုဏ်းလုပ်သားလား...မဒိန်းကောင်လား...psychopath လား...ငါကနာမည်ကြီး အနုပညာသမားဆိုတာ မင်းသိရဲ့လား...Jailထဲအောင်းရမှာ မကြောက်တဲ့ပုံပဲ..."
"မင်းက လွန်ခဲ့တဲ့ ငါးရက်လောက်ထဲက ပျောက်ကွယ်သွားပြီ။ ဒီအိမ်က မင်းဘဝအသစ်ပဲ...ရှည်ရှည်ဝေးဝေးတွေ မပြောချင်ဘူး...လာပါ ဗိုက်ဆာနေတယ်ဆို ဘာဂါလာစားလာ..."
"မစားဘူး ပြန်ယူသွား..."
"ထားခဲ့မယ်...ထယ်စားချင်ရင် စားလို့ရအောင်...ညနေကျရင်...ဘာစားချင်လဲ...ဘာလုပ်ပေးခိုင်းရမလဲ"
"ငါကတစ်သက်လုံး ဒီအခန်းထဲမှာပဲ နေရမှာလား..."
"ဒါပေါ့...ဒါထယ့်အပိုင်လေ..."
"ငါ့ကို...ပြန်ပို့ဖို့ စိတ်ကူးမရှိရင်လဲ...အိမ်ထဲတော့ သွားလာခွင့်ပြု......"
"........."
"ဟေ့ကောင်ပြန်ဖြေဦးလေ...ဒီအခန်းထဲနေရတာ မွန်းကျပ်တယ်...အပြင်ထွက်ချင်တယ်လို့......"
ဒုန်း
တံခါးဆောင့်ပိတ်သံ
ဟော...အိမ်ထဲ လျှောက်သွားခိုင်းဖို့ အဲ့လောက်တောင် တွေဝေနေရသလားဂျောင်ဂုရယ်။ ငါက ဒီအတိုင်း လှည့်ပတ်ကြည့်ချင်ရုံလေးပါ။
————————————
လေညင်းအေးအေးလေးတွေ တိုက်ခတ်နေတဲ့ နေရာတစ်ခု။ ဘဝရဲ့အေးချမ်းရာ အဖြစ်ဆုံးနေရာတစ်ခု။ သုသာန်ဆိုတဲ့နေရာက အကြားရဆိုးပေမယ့် ခံစားချက်သိပ်ကောင်းတာ။
