"Kahretsin ölüyor, denediğim her ihtimalde yine ölüyor! Onu kurtaramıyorum olmuyor! Artık onun ölümünü görmeye dayanamıyorum. Yalvarırım yardım et, lütfen ölmesin o."
Kapak tasarımı çok hoşuma gitmiyor yardımcı olabilecek biri varsa çok mutlu olurum.
00.23 Oylarınızı esirgemeyenin lütfen
Umarım beğenirsiniz keyifli okumalar ✨
✨✨✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
✨
Back when we were still changin' for the better Wanting was enough For me, it was enough To live for the hope of it all Cancel plans just in case you'd call And say, "Meet me behind the mall" So much for summer love and saying "us" 'Cause you weren't mine to lose You weren't mine to lose, no
Taylor swift ✨
Evden çıkmadan önce Alya'ya seslendim " Sen ne yapacaksın tüm gün?" Dedim ayakkabılarımı giyerken "İncir reçeli yapacağım." Dedi buzdolabından incirleri çıkartırken. Ne ara almıştı bu kadar inciri. "Tamam, bir şey olunca ararsın."dedi Ayda, merdivenlerden iniyordu. "Dikkatli olun!"dedi Ayla.
Birinin beni çağırmasıyla , yeni proje için gerekli olan programı kodlamayı bırakıp sağıma döndüm. "Efendim Gökhan Bey."Dedim karşımdaki otuzlu yaşlarının ortasında olan patronuma.
"Öğle molasına çıkmadın bugün" dedi gözleri bir şeyi tartıyormuş gibi kısılırken . Bu hareket onu daha da karizmatik yapmıştı.
"Evet , çıkmadım."Dedim durgun ses tonumla.
"Akşam oldu... Acıkmış olmalısın,yandaki restorana yemek yemeye gidelim mi?"
"Evet, acıktım" saate baktığımda 18.13 olduğunu gördüm."Ama eve geçsem daha iyi olur. Teşekkür ederim." Dedim yavaştan toparlanmaya başlarken.
"Tüm gün bir şey yemedin! Sen farkında değilsin ama bu durum seni bayıltabilir bile... Hemen yan tarafta restoran, yemeklerimizi yeriz sonra seni eve bırakırım."Dedi hevesli sesiyle.
"Bilemiyorum..."Dedim gerçekten karasız kalmıştım.
Çantamı masamdan aldı hızlıca, elini belime koyunca dışarı doğru birlikte yürümeye başlamıştık bile...
"Hadi çok açım ben, hızlan biraz." Diyip göz kırptı bana. Şaşırmış bir şekilde sadece "Tamam!" Diyebildim.
Restorana girdik, pencerenin yanındaki on üç numaralı masaya doğru yönlendirdi beni. Elini belimden çekmişti ama çantam hala ondaydı. Sandalyemi çektikten sonra omuzumdan hafifçe bastırıp oturmamı sağladı. Çantamı masanın benim tarafımda kalan sol yanına bırakıp yerine oturdu.
