I AM NOT ▪︎Yan Hikaye▪︎

2

.....................................

Ne..oluyor? Bu kim? Hızla geriye çekildim. Benim yatağımda benim ve Sasuke'nin çakralarını taşıyan bir bebek vardı?! 'Naruto?' Kurama..sen nasıl...

Bir şeyler canlanmaya başladı gözümün önünde. Rüya olduğuna adım kadar emin olduğum bu şeyler, ben ve Sasuke'den oluşuyordu. Çocuklarımız vardı! Rüya olmalı bunlar.

Ayağa kalkıp geriye doğru adımladım korkuyla ve biraz da şaşkınlıkla. Sırtım duvara çarptığında durmaktan başka şansım yoktu.

Akaimo olduğunu sandığım bebek yüksek sesle ağlıyordu. Sen..sen nasıl yaşıyorsun?! Ölüyorum demiştin! 'Naruto ne saçmalıyorsun? Öldüğüm falan yok!' Biz savaşıyorduk! Kaybetmek üzereydik! Sasuke ve Boruto yerde baygın bir halde yatıyordu! Sen bütün çakranı bana verdin! 'Naruto değilsin...'

Kapı açıldı. Sasuke gelmişti. İçeriye girdiğinde ismimi seslendi merakla. Rinnegan'ı...

"Sasuke... O ki-kim? Niye orada yatıyor?"

Şaşırmıştı. Normalde asla bir tepki verdiğini göremediğim Sasuke gözlerini ardına kadar açmış bana bakıyordu.

Kapı çaldı. Bu sefer de Karin gelmişti. Onun burada ne işi var? Ben... Her şeyimi ona mı anlatmışım?! Her şeyi?! Nasıl?!

"Ne yaptığınızı sorabilir miyim? Akaimo'yu ağlatmayın bu kadar."

Bir süre sessizce beni süzdü, sonra da Sasuke'yi. Kaşları çatılmıştı.

"Ne oldu?"

Karin'in sorusuna karşın yanımda klon belirdi. Kurama'ydı. Bana bakmıyordu. Sadece Sasuke ve Karin'e odaklanmıştı.

"O, Naruto değil..."

"Ha? Ne demeye çalışıyorsun?"

Benim tepkime artı olarak Karin de söze başladı.

"Kanlı canlı karşımızda duruyor işte."

"Demek istediğim başka bir boyut gibi bir şeyden... Nasıl olduğunu bilmiyorum ama bizim tanıdığımız Naruto kesinlikle o değil."

Rahatlamıştım bir anda. Vücudum kasılmayı bırakınca yere çöktüm.

Bu sırada Sasuke de öyle bir tepki vermiş ve yatağa gidip Akaimo'yu kucağına almıştı.

"Parçalar şimdi yerine oturdu... Sasuke ve ben? Bu çok..saçma... Sonra Kurama..."

Bakışlarımı siyah gözlere getirdiğimde donakaldım. Öyle bir bakmıştı ki bu benim bildiğim Sasuke'den bile sertti.

Birden odadan çıkıp gitti. Arkasından bakakalmıştım. Ne dedim ki?...

"Mümkün oldukça sus."

Kurama sert cevabın ardından ortadan kaybolmuştu. Karin ise üzgün bakışlarıyla seyrediyordu beni.

Açık olan kapıdan üçüzler girdi odaya. Beni görmemiş Karin'in etrafında toplanmışlardı.