Tımarhane odalarında yayılan ses, beni benden alıyordu. O kadar zarif, o kadar hafif ve güzeldi ki... Kendimi dinlemekten alamıyordum.
Peki... Kimdi bu kadar güzel çalan?
●
•Tüm haklar saklıdır!
•Kitabın konu ve karakterlerinin 'Linus/Kayıp İmparato...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar :))
■
Burda çalışmaktan ölesiye yorulmuştum. Her defasında yardım çığılıkları duymak... Beni deli ediyordu!
"Bayan, merhaba bayan."
"Hanımefendi! Bana yardım edin!"
"Bir parça maddeniz var mı bayan?"
Her gün aynıydı, her gün sıkıntılıydı... Ah! Hayattan soğutacak kadar acıydı!
Ailesini katledenler, doğuştan sorunlu olanlar, ağır travma geçirenler, yaşayan ölüler ve daha nicesi! Hepsini her gün görmek insanı deli ederdi.
Aslında tek sorun hastalar değildi. Tımarhanenin kuralları da insanı çileden çıkartırdı. Sözde bu ülkenin en iyi tımarhanesi olan tımarhaneden bahsediyordum evet. Gold Tımarhanesi...
Hastalar asla dışarı çıkmazlardı. Tedavileri bittikten sonra sakinleştiricileri içirilir, yeme, içme gibi ihtiyaçları giderilirdi bakıcıları tarafından. Tüm bunlar bittikten sonra kapıları kilitlenir, camlardan mahrum bırakılan odaları karanlıkta bırakılırdı...
Onları o karanlık odada tek başına bırakmak büyük bir güç gerektirirdi. Yani bende olmayan şeyi...
Ben, Nora Diamont. Hayatının henüz 1 yılını bu tımarhanede geçirmiş bir kızdım. Kendi acılarının artık önemli mi, önemsiz mi olduğunu sorgulayan bir kızdım. Hergünün sonunda başına bir şey gelmemiş olmasına bolca şükran eden genç bir kızdım. Henüz 24 yaşına yeni girmiş hayatının baharında olması gereken, lâkin bu tımarhanede hayatını solduran bir gençtim.
Hayat o kıza hiçbir zaman zor gelmemişti.
Babasının ölümünde bile...
■ 23/09/23
İlk bölümü size ithaf ediyorum :) Beni belki hatırlarsınız..
