"kanka hadi ama. liseliyiz artik ve okulun ilk gunu. kacalim hadi."
duraksamistim.
"korkuyorum. olmaz"
oflayarak soylendi.
"nolucak sanki aminakoyim. yalan uydur iste"
istiyordum bu heyecani tatmak istemistim.
.
"anne gec dagilabiliriz. okulu tanitacaklar haberin olsun."
"tamam"
.
(1 saat sonra)
telefon caliyordu.
acar acmaz kulagima dolan abimin bagiris sesleri.
kufurleri,tehditleri...
hemen eve gelmemi soylerken yanina bir kac kufur kondurmus telefonu yuzume kapatmisti.
aglayarak eve gidiyordum.
kucuk cocuklarin bana sasirarak bakmasi gururumu incitmisti.
eve gittim.
oturdum.
mahcuptum.
darbe aldim.
kemer darbeleri nefesimi kesiyordu.
mecaz anlamda degil.
nefes alamiyordum
aglamak istiyordum o darbelere karsi.
ama nefes alamadigim icin aglayamiyordum.
"eger aglarsan seni oldururum"
biraz da bu yuzden aglamiyordum.
abim beni kendisiyle odaya kitlemis ve pantolonuna doladigi kemeri bi cirpida cikarirken korku dolu gozlerle yalvariyordum.
"yapma. ozur dilerim"
susmami emrederek defalarca ayni yere en guclu haliyle arka arkaya vuruyordu kemeriyle.
yemin ederim dilimi yutmus gibi konusamiyor, astim krizine girmis gibi nefes alamiyordum.
aglayamiyordum.
beni burdan kurtarabilecek biri yoktu.
kurtulamadim.
bacagimda tasidigim izler aydan aya renk degistiriyordu.
mor,yesil,sari ve sonrasi belirgin damar kirmiziligi.
yanagimda opucuk izi degilde, vucudumda morluklari tasiyordum.
canimi yakan sey kemer darbesi degil
yapilan muameleydi.
korkuyordum.
bu son olmadi.
