ΜΑΡΓΕΤΑ & ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Τα κακά μαντάτα

Ο Στέφανος άκουγε τα νέα από τον Νικόλα, τον παραγιό του, και δεν μπορούσε να το πιστέψει.

«Έτσι έμαθα κύριε Στέφανε, μου το είπε ένας εργάτης από τα χωράφια του Δεμερτζή. Μαχάιρωσαν λέει την κυρία Μαργέτα. Σκέφτηκα πως θα έπρεπε να το μάθετε.»

Ο Στέφανος είχε χάσει τη γη κάτω από τα πόδια του, δεν ήταν δυνατον. Η Μαργέτα του, η γυναίκα της ζωής του στο νοσοκομείο, ακόμα δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ξαφνικά μια φρικτή σκέψη του ήρθε στο μυαλό, σκέτος θάνατος ήταν αυτό που είχε στο μυαλό του.

«Ζεί;!!! Πες μου Νικόλα ζεί;!!!» φώναξε στον Νικόλα με αγωνία μόλις συνειδητοποίησε την άσχημη σκέψη που του ήρθε στο νου.

«Εεε... δεν ξέρω, την πήγαν στο νοσοκομείο όταν τη βγήκαν σε ένα έρημο δρόμο μέσα στα αίματα, αυτά μου είπε ο Βασίλης... δηλαδή μπορεί να είναι και κουτσομπολιά αλλά ποιός ξέρει;» αποκρήθηκε ο Νικόλας προσπαθόντας να τον καθησυχάσει, πράγμα αδύνατο για εκείνη τη στιγμή.

Ο Στέφανος είχε βλέμμα απλανές, κοιτούσε στο κενό για μερικά δεύτερα και σύντομα έπιασε την καρδιά του αναλογιζόμενος τα όσα άκουσε. Μόλις τον είδε ο νεαρός τρόμαξε, ήξερε πως είχε πρόβλημα και δεν έπρεπε να ταράζεται.

«Μην ταράζεστε κύριε Στέφανε, δεν κάνει για την καρδιά σας, άλλωστε η κυρία Δεμερτζή είναι δυνατή, εσείς το λέτε, και μην φοβάστε δεν πρόκειται να την αφήσει ο γιός της να πάθει κακό!» είπε ο Νικόλας θέλοντας να τον ηρεμίσει αλλά η αντάρα που ένιωθε ο Στέφανος μέσα του δεν είχε σταματημό.

«Χωρίς τη Μαργέτα δεν υπάρχει η καρδιά μου, χωρίς αυτή τη γυναίκα εγώ είμαι νεκρός ΝΙκόλα, το κατάλαβες;!» είπε έντονα και αφού άρπαξε το παλτό του έφυγε από το σπίτι όσο πιο γρήγορα μπορούσε, με κατεύθυνση φυσικά το νοσοκομείο.

Σε όλο τον δρόμο κρατούσε με κόπο τα δάκρυα να μην κυλήσουν ποτάμια απο τα μάτια του, αν το έκανε θα ήταν σαν να είχε παραδώσει τα όπλα και να δεχόταν την ήττα του. ΌΧΙ έπρεπε να μείνει δυνατός για την Μαργέτα, να την στηρίζει και να μην ξαναφύγει ποτέ από το πλάι της. Το ήξερε μέσα του πως θα έμενε για πάντα μαζί της και πως την είχε συγχωρέσει, αφου την αγαπούσε τόσο άλλωστε, αλλά το κράταγε το γινάτι μήνες και την πλήγωνε πολύ ξανά και ξανά, τώρα έβλεπε το λάθος του. Πόσο απαίσια της είχε φερθεί! Μακάρι να γύριζε ο χρόνος πίσω...