(ဤဇာတ်လမ်းတွင်ပါဝင်သောဇာတ်လမ်း၊ဇာတ်ကွက်များသည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးများသာဖြစ်သည်။)
Unicode
အေးချမ်းမောင်သွားတာကြာနေပြီကြောင့် ကျောက်ခဲနဲ့ဒိုးလုံးသည် စိန်ပန်းပင်အောက်တွင် ပျင်းရိစွာထိုင်နေကြ၏။
ဒိုးလုံးက မြက်ရိုင်းလှလှလေးတစ်ပင်ကိုခူးဆွတ်ကာ သွားဖြင့်တစ်တိတိကိုက်နေရင်းမှ ပျင်းရိစွာငြီးတွားသည်။
" ဟျောင့်.. ကျောက်ခဲ အေးချမ်းမောင်သွားတာကြာလှချည်လား.."
" သြော်...မင်းကလည်းကွာ သူလည်း ပိုးဥနဲ့စကားပြောနေတာနေမှာပေါ့...ဘာလဲ မင်းသွားရာရှိသေးလို့လား.."
"သွားစရာမရှိဘူး ဟျောင့်ရေ ၊ လုပ်စရာရှိတာဟ တို့ရွာကအုပ်ကြီးက မနက်ဘုန်းကြီးကျောင်းလမ်းက မြက်ရိုင်းတွေရှင်းဖို့ ကာလသားခေါင်းဆောင်ရွေးမလို့တဲ့ကွ အဲ့ဒါတို့ရွာက လူပျိုတွေကို တစ်အိမ်ဆင်း၊ တစ်အိမ်တတ်လိုက်ခေါ်ခိုင်းထားတယ်.."
" ဟျောင့် ဒိုးလုံး... မင်းက အေးချမ်းမောင်သူငယ်ချင်းလုပ်နေပြီး တော်တော်တုံးတာပဲ ၊ ဒီမှာ ငါတို့တောင်ပိုင်းကိုယ်စားပြု သူဌေးလေးအေးချမ်းမောင်ရဲ့ အသံချဲ့စက်ရှိတယ်လေကွာ... အဲ့အခါကျ မင်းနဲ့ငါ အသံချဲ့စက်ကြီးကိုဖွင့်ပြီး တစ်ရွာလုံးကြားအောင် ကြေငြာလိုက်မယ်လေ ဘယ်လိုလဲ ငါ့ပေးတဲ့အကြံ.."
" ဟာ..!!! ဟုတ်သားပဲ ငါဒီအကြံကိုမစဥ်းမိဘူးပဲ မင်းတော်တယ် ကျောက်ခဲ.. မင်းသိပ်တော်တယ်..!!"
ကျောက်ခဲ၏စကားကို ကျေနပ်သဘောကျစွာ ဒိုးလုံးကထောက်ခံ၏။
သို့ပေမယ့် ကိုင်းတောများကို တိုးဝင်လာသော အသံကြောင့် နှစ်ယောက်သားခေါင်းထောင်ပြီးကြည့်မိသည်။
ဟော...တွေ့ပါပြီ... ခုနကသေသေသပ်သပ်ဝတ်ထားသည့် အေးချမ်းမောင်၏အဝတ်အစားများသည် ရေများ၊ ရွှံနွံများဖြင့်ပေကျံကာ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေသည်။
သူ့ရဲ့အနက်ရောင်ရှူးဖိနပ် ကြီးကို ခါးကြားတွင်ညှပ်ကာ ကျောပေါ်တွင် လူတသ်ယောက်ကိုလည်း ကျောပိုးလာ၏။
ကျောက်ခဲနဲ့ဒိုးလုံးလည်း ဘာဖြစ်လာမှန်းမသိတာကြောင့် ထိုင်နေရာမှကြုံးထကြပြီး အခေအနေကို မေးမြန်းသည်။
YOU ARE READING
ဧကရာဇ်သစ္စာ.(Ongoing )
Romanceငါ့ကိုကျပစ်ထားပြီးသူကျတော့ စော်တသိုက်နဲ့သာယာနေတယ်ပေါ့...
