KABUSLARIN ESİRİYİM

20.bölüm iftira.

.biz değilmiydik bir zamanlar ölmek isteyen .söyle biz değilmiydik sıkıcı dediğimiz hayata yeni eğlenceler katmak için o hayatı bile bile öldüren.şimdi söyle biz mi suçluyuz yoksa bizi hatalara yönlendiren düşünceler mi.?

Herkese merhaba.

Öncelikle okurlarıma sesleniyorum bu yolda devam etmek için sizin desteğinize ihtiyacım var.
Hepimiz yeteneklerimizi sunuyoruz.

Ve yükselmemiz içinde birbirimize destek olmalıyız .okuduğunuz bölümlere oy atarsanız çok sevinirim.

Bu kitabı yazmak için emek veriyorum .sizlerden de yardım istiyorum.

O zaman hep beraber okuyalım.❤

Belkide ben istemişimdir bu hayatı.

Eğer ben istemeseydim bunu yaşamazdım değil mi.?

Benim hayatımı mahfeden ne ailem nede yırtık sayfaları olan geçmişim nede ezel bozay. Beni ben öldürdüm.

Adımlarım mutfağa her ne kadar gitmek istemesede .biliyorum bundan kaçışım yok.

Mutfağın kapısında durdum .çünkü içeri girmeye henüz cesaretim yoktu.

Bakışlarım bana sırtı dönük adamın üzerinde durdu.

Ne kadar da farklıydı düşünceleri kuralları huyları.

Oysa ki benim tanıdığım kişi bu değildi.

Ezel masaya yumruğunu geçirip tekrar bağırarak "ulan sen beni delirtecekmisin "! Diye kükredi.

Bir an yerimde sendeleyecek gibi oldum.

Sesi öyle baskın bir öfkeyi içeriyordu ki .bu sesin karşısında gerilmemek elde değildi.

Ama ben korkak biri değilim.ve asla korkularıma yenilmem.

Ben bunca yıl kendimle savaşan geçmişin ve kabusların esiri olan kızım kimse beni .kolay kolay alt edemez.

Boğazımı temizleyip "ne var " dedim.

Sesimde en ufak korku yoktu.

Söylediklerimle birden ayağa öfkeyle kalkan adam .önünde ki yemek masanının üstünde ki her şeyi yere fırlattı.

İki elimi kulaklarıma bastırıp .kırılan cam tabakların sesini duymamak için ellerimle kulaklarıma baskı uyguladım.

Fakat bileklerimden sertçe tutulup bedenimin soğuk duvara çarpmasıyla neye uğradığımı şaşırdım.başımı  kaldırıp .karşımda yüzüme öfke kusan adama baktım.

"Sen delirmişsin bu öfken kime" dedim.

"Benimle oymayı kes!!" diye öyle bir bağırmıştı ki kulaklarım çınlamıştı.

Onun sorunu ne hasta falan mı.?

Anlamsızca gözlerine baktım.

Bileklerimi kemiklerimi kırmak ister gibi sıkıyordu.

Dilim tutulmuştu artık tek kelim dahi edemiyordum.