Διεφθαρμένοι Άγγελοι

Κεφάλαιο 18ο

Αναστασία 

Τι βλακείες του έλεγα; Θα με περάσει για καμία τρελή ή χαζή ή και τα δύο. Αλλά τι να κάνω; Μου βγήκε αυθόρμητα, χωρίς να το επεξεργαστώ, χωρίς να το σκεφτώ. Άσε που χάλασα και τη στιγμή που ήταν τόσο όμορφη. Με φιλούσε τόσο γλυκά αλλά και κτητικά, το κορμί μου για άλλη μία φορά παραδόθηκε στα χέρια του. Ο τρόπος που με κοίταζε, που με χάιδευε, που μου μιλούσε χτυπούσαν απευθείας βαθειά μέσα στην ψυχή μου. Με κάνει να νιώθω τόσα συναισθήματα που ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω.
Καμία φορά σκέφτομαι ότι και ο ίδιος αισθάνεται κάτι. Μπορεί να είναι ιδέα μου αλλά ο τρόπος που τον πιάνω καμία φορά να με κοιτάει, όταν με χαϊδεύει τόσο τρυφερά, την ανησυχία που βλέπω στα μάτια του όταν δεν είμαι καλά..Δεν ξέρω. Με μπερδεύει.

«Κορίτσι μου, σε ζητάνε κάτω.» μου λέει η Αλίκη καθώς μπαίνει στο δωμάτιο μου.

«Εμένα; Ποιος με ζητάει;» ρωτάω βγαίνοντας από τις σκέψεις.

«Ο πατέρας σου είναι κάτω στο σαλόνι. Θέλει να σου μιλήσει ιδιαιτέρως λέει.» μου απαντάει η Αλίκη και κάθεται στο κρεβάτι δίπλα μου. Ο πατέρας μου; Μόνος του; Περίεργο μου φαίνεται, αυτός δεν πάει πουθενά χωρίς τη γυναίκα του.
Πάντα έλεγα ότι η μητέρα μου του έχει βάλει τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι αφού ακολουθεί πάντα τις οδηγίες της σαν πιστό σκυλάκι.

«Άμα δε θες μόνη σου θα είμαι και εγώ μαζί σου. Δε με ενδιαφέρει αν θέλει ιδιαιτέρως, εσύ πες μου.» συνεχίζει να λέει η Αλίκη βλέποντας την ανησυχία στο πρόσωπο μου.

«Η αλήθεια είναι ότι δε θέλω να τον δω καθόλου αλλά για να ήρθε και μάλιστα μόνος του κάτι μπορεί να έγινε .Σε ευχαριστώ Αλίκη μου αλλά θέλω να τον αντιμετωπίσω μόνη μου.» τα ης εξηγώ και σηκώνομαι για να κατέβω κάτω στο σαλόνι.

Τον βλέπω να κάθεται στην πολυθρόνα αρκετά άνετα, σαν να είναι δικός του ο χώρος. Υπό άλλες συνθήκες θα έτρεχα να τον αγκαλιάσω. Μπορεί να μην ήμουν κοντά με τους γονείς μου αλλά ο πατέρας μου έδειχνε κάποια σημάδια αγάπης σε αντίθεση με τη μητέρα μου. Από κάποια στιγμή και μετά είχα φτάσει σε αυτό το σημείο. Και ένα απλό "μην αργήσεις" να το βλέπω σαν σημάδι αγάπης. Κάτι που για αλλά παιδιά ήταν αυτονόητο και καθημερινό από τους γονείς τους, εγώ να το θεωρώ σημάδι.

«Κοριτσάκι μου, τι κάνεις;» σηκώνεται ο μπαμπάς για να με αγκαλιάσει αλλά εγώ κάνω ένα βήμα πίσω βάζοντας απόσταση. Κατεβάζει τα χέρια απογοητευμένος και κάθεται ξανά στην πολυθρόνα.