Διεφθαρμένοι Άγγελοι

Κεφάλαιο 14ο

Άρης 

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Σίγουρα κάτι άλλο κρύβεται από την επίσκεψη των γονιών της μικρής. Και σίγουρα το στικάκι είναι πλαστό. Αλλά γιατί να μπουν σε τέτοιο ρίσκο, να έρθουν μέχρι εδώ και να μας το δώσουν;
Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα ο Στέφανος.

«Είσαι καλά; Φαίνεσαι πολύ σκεπτικός.» λέει και κάθεται στην καρέκλα απέναντι μου.

«Φαίνομαι ε;» του απαντάω ρητορικά.

«Τι θα κάνεις; Θα πας με την Αναστασία στους δικούς της;» ρωτάει.

«Αφού το θέλει, ναι. Αν και δεν νομίζω να ωφελήσει κάπου η επίσκεψη» λέω και σηκώνομαι από την καρέκλα. Πραγματικά, δε νομίζω να ωφελήσει, δε πιστεύω να της πουν τίποτα.

«Και εγώ το ίδιο πιστεύω αλλά δε χάνουμε τίποτα να δοκιμάσει.» λέει και έρχεται κάθεται στο καναπέ μαζί μου.
«Εσύ τι σκέφτεσαι ότι κρύβεται από πίσω;» με ρωτάει.

«Τα πάντα και τίποτα.» του απαντάω διφορούμενα. Το μυαλό μου σκέφτεται διάφορα σενάρια, αλλά δεν ξέρω ποιο απ'όλα είναι το σωστό.
«Δε θέλω να δεχτώ τη προσφορά τους. Και όχι για τα λεφτά που σίγουρα θα χάναμε αλλά γιατί δε θέλω να μας περνάνε για χαζούς. Παίζουν παιχνίδι αυτό είναι το μόνο σίγουρο αλλά δεν ξέρουμε ακόμα τους κανόνες της.» λέω τις σκέψεις μου.

«Ότι αποφασίσεις είμαστε μαζί σου το ξέρεις αυτό. Έτσι και αλλιώς και εμείς πιστεύουμε ότι κάτι άλλο κρύβεται.» λέει και σηκώνεται να φύγει.
«Εγώ πάω στο γραφείο. Να προσέχετε.» λέει πριν κλείσει την πόρτα.

Είμαστε στο αμάξι με τη μικρή και γυρνάμε από τους δικούς της. Σε όλη τη διαδρομή είχε κατεβασμένα τα μούτρα και κοιτούσε έξω από το παράθυρο.

«Γιατί σταματήσαμε εδώ ;Δε θα πάμε σπίτι;» ρωτάει όταν βλέπει ότι είμαστε στην παραλία.

Βέβαια, δεν περιμένει καν την απάντηση μου αφού προχωράει μπρος την παραλία. Βγάζει τη ζακέτα και την τοποθετεί κάτω στην άμμο και μετά κάθεται. Κάθομαι και εγώ δίπλα της και κοιτάμε για λίγο τα κύματα.
Την παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου, και βλέπω ότι έχει αφεθεί στις σκέψεις της. Έτσι την αφήνω και εγώ να ηρεμήσει. Γι'αυτό το λόγο εξάλλου την έφερα εδώ, για να ηρεμήσει.

«Δε μου είπε τίποτα. Προσπάθησα να μάθω αλλά δε μου είπε τίποτα.» λέει σπάζοντας τη σιωπή.
Δε λέω κάτι σε αυτό. Εξάλλου το περίμενα ότι δε θα μαθαίναμε τίποτα.
«Είμαι σίγουρη όμως για ένα πράγματα. Εκτός ότι το στικάκι είναι πλαστό. Ο στόχος τους είστε εσείς, και συγκεκριμένα εσύ.» λέει και γυρνάει και με κοιτάζει με λύπη στα μάτια.