Διεφθαρμένοι Άγγελοι

Κεφάλαιο 21ο

Αναστασία 

Ο ήλιος δύει σιγά σιγά αφήνοντας μια όμορφη εικόνα ενός ονειρεμένου ουρανού. Η φύση πραγματικά είναι τόσο όμορφη, τόσο μαγική. Την έχουμε κάθε μέρα, κάθε στιγμή τριγύρω μας, δίπλα μας, μπροστά μας. Μας δείχνει την ομορφιά της αλλά και την ασχήμια της. Τη δύναμη της αλλά και την αδυναμία της. Κι όμως, ποιος μπορεί να τα βάλει με τη φύση; Ο άνθρωπος; Θέλει αλλά δεν μπορεί! Γιατί η ίδια η φύση είναι πάνω από τον άνθρωπο, από τις δυνάμεις του, από τη θέλησή του. Ποιος εν τέλει μπορεί να τα βάλει με τη φύση; Κανείς!

Η φύση όμως μπορεί να τα βάλει με τον άνθρωπο. Μπορεί να τον ρημάξει, να τον ισοπεδώσει, να τον καταστρέψει και ο ίδιος ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι'αυτό. Όταν αποφασίσει η φύση να εκδικηθεί ο άνθρωπος απλά προσκυνάει, προσεύχεται...ώστε η δύναμή της να μην τον καταστρέψει ολοσχερώς!
Στην τελική τι είμαστε εμείς οι άνθρωποι; Γιατί πιστεύουμε ότι είμαστε ανώτεροι από κάθε άλλο είδος; Γιατί έχουμε την εντύπωση ότι τα πάντα κινούνται, υπάρχουν και ζουν χάρης σε εμάς; Τι μας κάνει διαφορετικούς από τα υπόλοιπα είδη;
Το μυαλό!

Έχουμε το προνόμιο να μπορούμε να σκεφτόμαστε και να αντιλαμβανόμαστε ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Ποιο είναι το δίκαιο και ποιο το άδικο. Τι πρέπει να κάνουμε και τι όχι. Κι όμως, ενώ έχουμε αυτό το προνόμιο δεν το εκμεταλλευόμαστε σωστά. Το ακριβώς αντίθετο. Γιατί ενώ οι άνθρωποι μπορούν να πράξουν το σωστό, από τα πάθη τους και την απληστία τους πράττει το αντίθετο. Γιατί ενώ έχουμε μυαλό συμπεριφερόμαστε χειρότεροι από τα ζώα. Οπότε τι ωφελεί το προνόμιο που έχουμε;

Ο καθένας κοιτάει πρώτα το δικό του ατομικό συμφέρον, τη δική του θέση και το δικό του εαυτό. Όπως οι γονείς μου. Μπορεί ποτέ να μην ήμασταν μια φυσιολογική οικογένεια αλλά πίστευα ότι με νοιάζονται. Βέβαια, οι άνθρωποι ποτέ δεν παύουν να σε εκπλήσσουν. Είτε με αρνητικό τρόπο είτε με θετικό. Ο Άρης ας πούμε...είναι τόσο δύσκολο να τον ερμηνεύσω. Από τη μια μου δείχνει να καταλάβω ότι κάτι μπορεί να αισθάνεται και από την άλλη ότι με σιχαίνεται. Εκείνος με φίλησε όταν ήμασταν στο πάρτι του Υπουργού. Εκείνος μου είπε αυτά τα λόγια που μου είπε. Κι όμως, μετά τον άκουσα να λέει στον Χρήστο ότι είμαι μόνο για ένα πήδημα.

Με πόνεσε αυτό που είπε; Ναι.
Με απογοήτευσε; Ναι, πολύ.
Με έκανε να θυμώσω; Απίστευτα πολύ.
Αλλά που ωφελεί να το σκέφτομαι και να τον βρίζω μέσα μου. Εγώ χαλιέμαι, εκείνος μια χαρά αναίσθητος είναι. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι και να μην ασχολούμαι. Όχι, βέβαια με πολύ μεγάλη επιτυχία αλλά η προσπάθεια μετράει.