Διεφθαρμένοι Άγγελοι

Κεφάλαιο 30ο

Άρης 

Πότε μην ξεχνάς πόσο μακριά έχεις φτάσει. Όλα αυτά που έχεις περάσει. Όλες εκείνες τις φορές που πίεσες τον εαυτό σου, ακόμα και όταν ένιωθες ότι δεν μπορείς. Όλα εκείνα τα πρωινά που σηκώθηκες από το κρεβάτι σου όσο δύσκολο και αν ήταν. Όλες εκείνες τις φορές που ήθελες να τα παρατήσεις αλλά το ξεπέρασες την επόμενη ημέρα. Πότε μην ξεχάσεις πόση δύναμη έχεις αναπτύξει καθόλα την πορεία σου.

Η ζωή είναι δύσκολη, πρέπει να παλεύουμε κάθε μέρα για αυτή. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Η κάθε μέρα που έρχεται είναι και μια καινούρια μέρα. Μια δοκιμασία. Πόσο δύσκολη είναι όμως; Δεν ξέρουμε. Πρέπει κάθε φορά να ξεπερνάμε καινούρια εμπόδια. Αλλά αυτή είναι η ζωή...εύκολη ή δύσκολη! Ακόμα όμως και τα δύσκολα, εκεί που νομίζουμε ότι έχουμε φτάσει σε ένα σκοτεινό τούνελ...ακόμα και εκεί πρέπει να βλέπουμε αυτή τη μικρή αχτίδα φωτός ώστε το τούνελ σιγά σιγά να φωτίσει. Άμα περιμένουμε απλώς να περάσει μόνο του ή δεν προσπαθήσουμε έστω με τη σκέψη, τότε θα παραμείνουμε στο σκοτάδι.

Για μια μεγάλη περίοδο στη ζωή μου δεν έβλεπα αυτή την αχτίδα φωτός. Όχι. Το μόνο που έβλεπα ήταν μαύρο, σκοτάδι. Ο πόνος, η απογοήτευση και ο θυμός ήταν τα μόνα συναισθήματα που είχα από μικρή ηλικία. Ο πατέρας μου πέθανε σε αυτοκινητιστικό ατύχημα όταν εγώ ήμουν μόλις εφτά χρόνων. Δεν τον θυμάμαι σχεδόν καθόλου. Έχω διάσπαρτες εικόνες που με τον καιρό άρχισαν να χάνονται. Δε θυμάμαι το πρόσωπο του καθόλου. Το μόνο που θυμάμαι είναι η ασφάλεια που ένιωθα όταν με αγκάλιαζε. Αυτό μόνο!
Πέθανε και μαζί του χάθηκαν τα πάντα. Μαζί του χάθηκε και η παιδική μου ηλικία. Δε θυμάμαι από τότε να έχω γελάσει, να έχω αισθανθεί χαρούμενος, ευτυχισμένος. Η μητέρα μου από τότε άρχισε να πίνει, να κάνει καταχρήσεις και να φέρνει άντρες στο σπίτι. Στην αρχή δεν ήξερα τι γινόταν, ήμουν μικρός. Με τον καιρό όμως την έβλεπα που καταστρεφόταν και έπαιρνε και εμένα στην καταστροφή της.

Δεν αρκέστηκε εκεί. Άρχισε να εκδίδεται για λίγα λεφτά. Έφερνε τους άντρες σπίτι στο διπλανό δωμάτιο και έκαναν σεξ. Στο διπλανό δωμάτιο από εμένα! Με το μικρό μου μυαλό δεν καταλάβαινα πολλά, μόνο ήξερα ότι δε μ'άρεσε και ότι ένιωθα άβολα. Όμως, δεν την ένοιαζε. Γιατί να τη νοιάζει; Επειδή πηδιόταν ενώ το παιδί της ήταν στο δίπλα δωμάτιο και άκουγε τα πάντα; Όχι δεν την ένοιαζε.
Αυτό όμως θα ήταν το λιγότερο που θα με απασχολούσε. Γιατί με τον καιρό λόγω των καταχρήσεων και του ποτού τα πάντα την ενοχλούσαν. Με έδερνε. Όχι, για να είμαι απολύτως ειλικρινής με σάπιζε στο ξύλο. Με κλείδωνε στο δωμάτιο μέρες χωρίς φαγητό. Με ξεχνούσε. Το ίδιο της το παιδί. Πολλές φορές ακούγονταν οι φωνές και τα κλάματα μου αλλά κανείς δεν ερχόταν να με βοηθήσει. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε.