Perfecta imperfección que é meu corazón,
recheado dun amor que había,
desbordou e deixou melancolía
nunha vida baleira e sen razón.
Imperfecta era a nosa perfección;
corazóns unidos, só poesía,
e amor inmortal que entón ardía
coa melodía azul desta canción.
Sempre serás meu abismo infinito,
aquelo perdido que descoñecía,
e polo que din o meu último grito.
Non había visto que me faltabas
ata que pasamos a ser un mito,
e o aire ya non o precisaba.
De: yo.
Para: el amor de mi vida.
(Léeme cuando tu amor por mis mejillas y mi voz se haya ido a otra parte).
ESTÁS LEYENDO
Mi forma de (no) vivir nunca me deja(rá) dormir
Poesiaun poemario lleno de tristezas, melancolías, dolores, sufrimientos, amores y polvo de hadas. *tw* (sin acabar)