Elimde kahvem, yine cam kenarında oturmuş karanlığın geçişini izliyorum. Ben severdim kahvemi, kokusunu, kupama nasılda yakıştığını. Onunla ısınırdım yağmur damlalarının pencereme deyip te iz bıraktığında. Eskiden aromasını içime çekip gözlerimi kapattığım an sanki mutluluğa dalardım. Ben kahvenin kokusuyla bile mutlu olardım.
Fakat şimdi kahvem bana yardımcı olamıyor. Bazen bakıyorum kahvem soğumuş ben hala aklımda gezinip, duruyorum. Bazen de hepsini bitirdiğimi görüyorum: tadına varmadan, koklamadan.
Aslında hayatıma genel baktığımda her şey normal: evim var, ailem var, sağlığım yerinde. Ama mutlu olamıyorum, bir şey eksikmiş gibi. Şuramda tam da göğsümün üzerinde. Ve ya kupamı masanın üstüne koyuyorumda onun yanı da boş gibi görünüyor. Anlam veremiyorum dalıyorum öylesine.
Son anda fark ediyorum da Bende Biraz Sen Eksikmişsin. Kahvemin şekeri az olmuş gibi. Ey "Aşk" şeker gibi tatlandırsan kahvemi, eskisi gibi mutlu etse beni...
Ss
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hayatla Anlaşamadık ki...
PoesíaBelki bir az iç dünyamıza karışsak? Kalbimizde yaşadığımız sevgiyi, öfkeyi, acıyı, nefreti, aşkı, intikamı, heyecanı, mutluluğu kelimelere değil de, harflere döksek... Bazen, kendi duygularımızdan başka, İnsanların hiss etdiklerini yaşamağa çalışsak...
