"Kapatmıştım kapılarımı çalan yabancılara, anahtarını da "uzak" diye bir yerlere fırlattım.
Yine sevmediğim ince melodi çaldı kulaklarımda. Biliyor musun? Ben o zaman kapıyı açamadım ki, ancak sen anahtarı bir yerlerden bulmuş gibi öylece daldın içeriye. Ne sana karşı çıktım, ne bağırdım, ne de nefret ettim. Öylece hep gözlerinde takılı kaldım.
Biliyor musun, Ruhumun Gardiyanı? Ben yine o kapıyı kapattım, hem de sonsuza kadar. Artık anahtar da yok, o ev senin ve benim mutluluğumuzla birlikte yanıp, gri renkle bulutlara karıştı. Benim her zamanki gibi evim sensin, bak yine geldim yanına, eski kokun olmasa da bu kokunu da çok seviyorum diye içime çekiyorum ve sana bir müjdem var: artık hep seninle uyuyacağım. Bana yanında yer aça bilir misin, tatlı gülüşlü sevdiğim?"-diyerek kadın Ruhunun Gardiyanına sarılıp, sonsuza dek onunla uyumak için gözlerini kapattı. Belki de turuncu, kırmızı, beyaz ve mavi, kısası küçük hayat kurtaranlar, şimdi de bir canı kurtarmıştı...
Ss
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hayatla Anlaşamadık ki...
PoésieBelki bir az iç dünyamıza karışsak? Kalbimizde yaşadığımız sevgiyi, öfkeyi, acıyı, nefreti, aşkı, intikamı, heyecanı, mutluluğu kelimelere değil de, harflere döksek... Bazen, kendi duygularımızdan başka, İnsanların hiss etdiklerini yaşamağa çalışsak...
