'Öptüm aniden,
Seviyorum bak sahiden,
Gel sor öğren halimi,
Adımı sanımı ahaliden,
Koptum yani ben,
Tutukluyorum bak harbiden,
Kalbim bende durmuyor,
Farkım yok firariden'
Farkım bir an bunu düşündüm işte, sonra kafamı çevirip arabada yanımda oturan adama baktım, ardındansa arka koltukta oturan çifte...Mutluyduk çünkü her şeyden kurtulmuştuk artık bütün sorunlardan, bütün belalardan...Bitmişti işte dile bile zor geliyordu ama bitmişti. Belkide bitmemişti, biz bilmiyorduk, o an 'başlangıç ve son'dedim içimden ama ben bunu düşünürken her şey için çok geçti meğerse biz bitti sanıp giderken aslında her şey yeni başlıyordu. Belkide biz bitmiştik ama haberimiz yoktu...
Mutluydum, mutluyduk her şeyi geride bırakmıstık yada o ana kadar öyle sanıyorduk.
Olduğumuz araçta son sez müzik çalıyordu ve biz bir mutlulukla Adana'yı terk ediyorduk yada biz öyle sanıyorduk, her şey bir anda oldu önümüz kesildi.. çığlıklar birbirine girdi otobanda bir anda oldu ve ben o an geri dönüşü olmayan o yola girmiştim bile...
