5 August | hyunlix

²

Bir annesi,babası veya arkadaşı olanların "Benim kimsem yok." demesinden nefret ediyordum.Eminim arkadaşları ve aileleri her zaman yanlarındadır.

Fakat benim ne ailem ne de bir arkadaşım vardı.

Hayatımdaki tek kişi aşık olduğum kişiydi,sadece o ve ben.

Dün ayrılma sebebimiz ise gene içip onu engellememdi.Haklıydı,her içtiğimde onu engelliyordum.

İstemeden yapıyordum ve deli gibi pişman oluyordum,onunla konuşmak huzurlu hissettiriyordu.

Onu kucağımda uyutmak,beraber oyun oynamamız,kokusu,gülüşü,gözleri,kişiliği çok çok güzeldi.

Şimdi ise ne yapacağımı bilmiyorum,danışıp fikir alabileceğim kimsem yok.

Hayatımı merak ediyorsunuzdur diye düşünüyorum...

Lee Felix,22 yaşındayım.Küçüklüğümden beri yetimhanedeydim,çok kişi beni evlat edindi fakat nedenini bilmediğim bir şekilde beni hep yetimhaneye geri bıraktılar.Oradaki noonalarım büyüttü beni.Hwasa noonam her yetimhaneye geri geldiğimde üzgün göründüğümü veya ağladığımı söylerdi,çok küçük olduğum için hatırlamıyorum fakat sanırım beni son evlat edinen aile benim ile uğraşamayıp geri götürmüş ve susmam için bağırıp vurmuşlar.Beni Hwasa noonam almış ellerinden ve vuran kadına daha sertçe vurarak onu dövmüş,bunu her anlattığında gülerdik fakat artık Hwasa noonam de yoktu.

Ben 16 yaşıma girdiğim gün başka bir ülkeye taşındı,o zamanlar telefonum olmadığı için numarasını almadım.Keşke alsaydım onu çok özledim.

6 yıldır ondan haber alamıyorum,Hyunjin da çok yardım etmişti onu bulabilmem için fakat bulamamıştık...

19 yaşımda Hyunjin ile tanıştım,yağmurlu bir günde kulaklıklarımı takmış son ses şarkı dinleyip ağlarken karşıma çıkmış ve beni kendine aşık etmişti.

Sıcacık gülümsemesi,parlayan gözleri ve güzelliği beni büyülemişti.

Ağrıyan bedenime rağmen ayağı kalkıp her zamanki gibi sweat ve eşofmanımı giyip kulaklıklarımı aldım ve ayakkabılarımı giyip çıktım.

Ve kendimi bilmediğim sokaklara,caddelere attım.Son ses dinlediğim müziğim ile saatlerce ağlayarak gezdim...

☆

~09.09.2023~

end of chapter