The Original Blood TVD

0. Rachel Pierce

2010
Pierwszy raz od szesnastu lat otworzyłam oczy. Jeżeli jesteście inteligentni to domyślicie się że byłam martwa. Nawet nie wiem jak się stało to że nagle oddycham, widzę, słyszę i czuję wszystko dookoła. Znajdowałam się w małej, ciemnej piwnicy której nie rozpoznałam, a jeszcze dziwniej się zrobiło gdy się zorientowałam że jestem przykuta łańcuchem do ściany.

Usłyszałam kroki nadchodzące w moją stronę. Spodziewałam się jakiegoś rosłego i groźnego Łowcy Wampirów ale zamiast tego ujrzałam drobną brunetkę o ciemniejszej karnacji, około siedemnaście lub osiemnaście lat. W dłoni trzymała woreczek z krwią. Moja wampirza natura w dodatku wygłodzona prawie zerwała się z tych łańcuchów.

- Dostaniesz jak się uspokoisz. - powiedziała dziewczyna

Mimo pokusy wzięłam głęboki oddech i przestałam się szarpać z łańcuchami. Nastolatka się uśmiechnęła z wyraźnym zadowoleniem i rzuciła mi worek pod nogi. Od razu go chwyciłam i otworzyłam. Smak krwi w ustach był czystą harmonią.

- Wybacz mi te zabezpieczenia ale wolałam nie ryzykować. I przy okazji nie ma za co. - spojrzałam na nią pytająco - to ja cię wskrzesiłam.

- Taka młoda dziewczyna i już się zabiera za czary? Kim ty jesteś?

- Bonnie Bennet.

Uśmiechnęłam się gdy usłyszałam to nazwisko. Mam z rodziną Bennetów złożoną przeszłość więc zrobiło mi się miło gdy się dowiedziałam że ten ród jeszcze istnieje.

- Co się tak uśmiechasz? Znasz moją rodzinę?

- Nie twój interes młoda. - powiedziałam wyraźnie zirytowana. Byłam dalej spragniona krwi i bardzo podatna na bodźce.

- A jeśli zrobimy układ? Jedna odpowiedź na moje pytanie to jeden łyk krwi. Co ty na to? - pokiwałam głową - Świetnie. Skąd znasz ród Bennetów?

- Powiedzmy że często z nimi współpracowałam w przeszłości. Ostatnią wiedźmą była... jak jej tam... Emily?

Bonnie była wyraźnie zdziwiona ale dotrzymała i dała mi łyka. Oh... od razu lepiej!

- Emily żyła w 1864 roku. - zaczęła wiedźma - W tym samym roku jedna wampirzyca z nią pracowała ale to nie byłaś ty. Skąd znasz Emily? Znasz Katherine Pierce?

- To są dwa pytania. - powiedziałam - Chcesz mi powiedzieć że nie przedstawiłam się? Przepraszam - zaczęłam bardzo ironicznie- nazywam się Rachel Pierce.

Dziewczyna wpatrywała się we mnie przez kilka minut a na jej twarzy było widać wyraźny szok. Co, nie spodziewała się jeszcze jednej Pierce? A to ci niespodzianka! Cały czas się we mnie wpatrując dała mi podwójną dawkę krwi. Już czułam że odzyskuję swoje siły które nagromadziłam przez ponad pięćset lat.

- Nikt nie mówił że jest was dwie.

- To może mieć związek z tym że od szesnastu lat nie żyłam właśnie przez Katherine. Pewnie się domyślasz co się stało. A tak w ogóle to teraz ja zadaję pytanie.

- No?

- Gdzie jesteśmy? Po piwnicy ciężko stwierdzić. - dodałam sarkastycznie

- Mystic Falls. Konkretnie w piwnicy Lockwood'ów.

- Boże... nie wiedziałam że ta rodzina jeszcze istnieje.

- Wszystkie rodziny założycieli jeszcze istnieją. - powiedziała Bonnie - Kim jest dla ciebie Katherine?

- Siostrą. Przyrodnią, ale jednak. A wracając do tematu: rodzina Salvatore. Znasz?

Było to dla mnie bardzo istotne pytanie, więc pilnie czekałam na odpowiedź. Poczułam ogromną ulgę gdy brunetka kiwnęła głową.

- A po co ci ta informacja? - zapytała niepewnie

- Nie zawracaj sobie tym głowy i tak ci nie powiem. A teraz młoda: rozkuj mnie. - pokręciła głową - Pozwól że użyję słowa „proszę," mam pilną sprawę do załatwienia.

- Uwierz mi że chciałabym ale nie mogę. Nadal jesteś wygłodzona i nie panujesz nad sobą. Zapewniam bezpieczeństwo zarówno sobie jak i moim przyjaciołom. Także nie, nie rozkuję cię. Przepraszam.

- Uwierz mi, budowałam moją kontrolę przez ponad pięćset lat. Dam radę, a sprawa jest wyjątkowo pilna i zarazem skomplikowana. Nie chciałabym cię zahipnotyzować żebyś mnie wypuściła, więc liczę na twoją dobroduszność i proszę cię. Rozkuj mnie.

W umyśle Nastolatki pewnie teraz kotłowało się wiele myśli i wątpliwości, ale po chwili westchnęła i usłuchała mnie. Zaczęłam chodzić po celi i rozmasowywałam sobie nadgarstki. Kurde! Kto ten łańcuch tak ciasno zapiął? Jakiś amator?

Kiwnęłam głową na znak podziękowania i wybiegłam na powierzchnię. Miałam wyjątkowo dobrą orientację w terenie, więc odnalezienie drogi do centrum miasta nie było zbyt trudne.

Pozwoliłam sobie na chwilę spokojnego spaceru w ramach przypomnienia sobie wielu rzeczy które przeżyłam w tym mieście. Niewiele się zmieniło od 1994 roku, kiedy byłam tu ostatnio.

Doszłam do sekwencji białych domków na obrzeżach miasteczka i zobaczyłam parkę całującą się na werandzie jednego z nich. Normalnie bym nie zwróciła na to uwagi, gdyby nie to że rozpoznałam wśród nich starego „Znajomego."

Damon Salvatore. Starszy z dwóch braci rodu Salvatore. Wampir, sarkastyczny morderca i... mój były chłopak. Jego nową oblubienicą była.... Karherine?

Nie, nie może być. Może i mają identyczne rysy twarzy ale moja siostra by się tak nie ubrała, miała swój indywidualny styl który przejawia o wiele większą pewność siebie niż to co dziewczyna miała na sobie.

Poczułam małe ukłucie zazdrości. Niby nie mam już nic wspólnego z tym mężczyzną ale nasza przeszłość była tak zawiła że nie idzie zapomnieć kilku pięknych momentów w naszym wspólnym życiu. A wszystko zaczęło się gdy Damon był jeszcze człowiekiem...