Between a Rock and a Hard Place

7 : Be my escape

Isinulat kita

Sa pagitan ng bawat linya

Tinalunton ang taludtod

Sa bawat himig ng musika

Ngunit bakit hanggang ngayon

Hindi pa rin tayo magtugma

***

Para akong nanigas nang mahinto sa ere ang daliri kong may hawak ng sigarilyo. Napatitig ako sa paglipad ng usok nito nang muling nagbalik ang buhol sa sikmura ko. Mula sa sigarilyo ay unti-unting nabaling ang tingin ko sa waitress—sa nanay ni Reon.

"My mom has been diagnosed with stage four breast cancer... and the bad shit is that... she only has a year... or most probably months to live."

Then why the hell is she still working here?

"Ano na lang ang gusto mong pasalubong?" She even giggled.

Sa nangyari kanina at sa nangyayari sa kaniya ngayon, paano niya nagagawang ngumiti at tumawa na parang normal lang ang lahat? Hindi ganito ang inaasahan kong hitsura ng taong may taning na.

"Wala? Bakit wala? Ayaw mo ba ng—ay talaga namang! Impaktang batang ito, binabaan ako." Tatawa-tawa siyang nagtipa sa cellphone pagkababa niyon mula sa tainga.

Pinitik ko ang sigarilyo kung saan para lang umakma ng muling pagpulot dito. Huminto ako sa gitna ng dapat gagawin para lang mapamura. Bakit ko pupulutin iyon? Wala naman dito si Reon!

Napadaing na lamang ako sa mga naiisip. At nang muli kong nilingon ang nanay ni Reon, ay naabutan ko ang pagkakatigil nito sa pagpasok pabalik para lang sipatin ako. Agad itong ngumiti at magalang na bumati. It felt uncomfortable looking at her right now, after knowing that she's the mother Reon was talking about.

Tipong magpapatuloy na sana ito sa pagpasok pabalik nang marinig ko ang sariling magsalita.

"Tapos na ba ang shift mo?" Why are you even working?

Mukhang nagulat ito sa biglang pagtatanong ko at muling natigilan. The look of confusion on her face was evident as she blinked at my way.

Halos mapamura pa ako nang naisip na sana'y hindi na lang ako nagsalita. Ano bang pakialam ko kung sino siya? O kung mamamatay na siya? O tangina, nasabi ko na edi ituloy-tuloy ko na lang!

Tumingin ako diretso sa kaniya at lakas-loob na tinapos ang gustong sabihin. "Someone might be worried about you. Umuwi ka na lang at huwag mo nang tapusin ang trabaho mo rito." Stop working for good!

Ang gulat sa ekspresyon niya'y unti-unting napalitan ng pagod. Gayunpama'y muling kumurba ang mga labi niya para sa isang mainit na ngiti. "Kanina pa tapos ang shift ko, nagpadagdag na lang ako ng oras dahil kalaunan, kakailanganin ko na ring tumigil."

Bumigat ang paghinga ko nang maitsura ko ang nag-aantay na si Reon sa bahay nila. Refusing to sleep and waiting for her mother to come home. Pero paano kung ang maikling taning na binigay sa kaniya ng doktor, ay mas lalo pang lumiit dahil sa ginagawa niyang ito?

My hands clenched into tight fists. Hindi ko nakontrol ang galit sa boses ko nang sunod akong magsalita. "Madaling kitain ang pera pero ang panahon at buhay ay hindi. Stop bullshitting around and look properly to see what's really important."