Between a Rock and a Hard Place

8 : Thank you

***

Ang buong akala ko'y sa hostess bar na paborito ni Julian kami pupunta. Ngunit huminto ang sinasakyan naming tricycle sa tapat ng isang restaurant. Wala nga namang hostess bar ang nagbubukas ng tanghaling tapat. At mukhang hindi lang iisa ang trabahong mayroon ang nanay niya.

Pagkababa ay dire-diretsong pumasok si Reon sa loob, at walang ligoy-ligoy na nilapitan ang pinakaunang staff na nakita. Matapos kong iabot ang bayad sa tricycle ay sumunod ako sa loob, para lang salubungin nang mabilis sa paglakad at mukhang palabas nang si Reon.

"Anong nangyari?" takang tanong ko pagkasalubong sa kaniya.

"She's not here." Lukot ang ekspresyon ng mukha niya, dahil sa pag-aalalang nababahiran ng hindi makontrol na takot.

Nanatili akong nakabara sa harap niya at maiging nakaantabay sa anumang pagbabago sa reaksyon niya, na para bang may magagawa ako roon. Sinubukan kong hanapin ang namumula niyang mga mata ngunit hindi iyon mapirmi.

"Sinabi ba nila kung nasaan siya?" maingat kong tanong.

"Masama raw ang pakiramdam... kaya umuwi muna." Nanginginig ang boses niya nang sinabi ito. Mabibigat ang paghinga at halos hindi mapakali. Ang mga mata'y muli na namang nangingislap dahil sa nagbabadyang luha.

Parang gusto kong magmura at manisi pero wala namang maiaambag 'yon, kaya't nanatili na lamang akong tahimik.

"Paano kung... paano kung may nangyari? Anong gagawin ko? Hindi ko alam kung anong gagawin ko..." Nasapo niya ng palad ang nanginginig na mga labi at tahimik na napahikbi roon.

She wasn't the sick one but she looked so frail. Malayong-malayo sa matapang na babaeng kayang-kayang harapin ang mga kagaguhan ko. For once, she looked like a girl. And I couldn't get myself to touch her and give her comfort as much as I wanted to, because of the thought that she might break. With just a single fucking touch. I wasn't so gentle myself so I had to back off. Takot na mas lalo ko siyang masaktan.

"Hey... I'm sure she's okay. She's probably chilling at your home right now. Kaya pupunta tayo ro'n at mag-uusap kayo. It will be okay, stop thinking too much. Alam nating parehong hindi kaya ng cognitive skills mo 'yon." Mabigat akong bumuntonghininga nang wala akong marinig na banat niyang pabalik. Nanatili lamang siya sa ganoong posisyon at mukhang malapit nang mawala sa sarili.

She loves her mom this much? Kung ang mga magulang ko siguro ang may taning na ang buhay baka...

"Come on." Bitbit ang itim na case ng ukulele at braso ni Reon sa kabilang kamay, halos wala sa sarili akong humakbang palabas ng restaurant.

Pumara ako ng tricycle at pinauna siyang sumakay doon.

Baka ano?

"You think she's okay?"

Agarang napatid ang linya ng mga iniisip ko nang marinig ko ang mahina niyang boses. Pagkalingon sa kaniya'y tuluyan akong natauhan nang makita ang pagkakatulala niya sa kawalan. I know she was two years ahead of me in terms of age but now that she wasn't being herself, I should step forward and be the rational one. Kahit pa may kaunting sira ang ulo ko, gumagana naman ito nang maayos sa mga piling okasyon.

"We'll make sure she's okay."

"Pero hindi niya sinasagot ang mga tawag ko. Baka kung ano nang nangyari sa kaniya? Siguro dapat sa ospital tayo pumunta. Baka nando'n siya. Baka hindi siya umuwi. Baka—" tuloy-tuloy niyang bulong kaya't pinutol ko.

"I-check muna natin kung nasa bahay n'yo siya. Pupunta tayo ng ospital kung wala siya ro'n, okay?" maotoridad kong diin. I need to sound convincing and in control just so she'd calm down.