Between a Rock and a Hard Place

9 : Good kid

***

Lumunok ako habang sinusuklian nang blangkong tingin ang nanay ni Reon, mula sa tapat ng lamesa.

Sasabihin ba niya ang nangyari sa hostess bar?

Parang gusto kong magmura.

Marahan itong ngumiti sa akin. "Anong pangalan mo?"

"Alexis... po."

"Salamat sa pagdala sa akin sa ospital, Alexis." Hindi nagbago ang ngiti niya nang manatili ang tingin sa akin.

My dread slowly subsided when I sensed her gentleness. Hindi naman siguro niya—

"Minors like you going in a hostess bar isn't the best idea."

Gago muntik akong nalaglag sa upuan ko. Sakto niya 'yong sinabi nang nakabalik si Reon mula sa kusina dala ang isang malaking mangkok na may sabaw. Bumagsak agad sa akin ang namimilog nitong mga mata, samantalang ang nanay niya ay balewalang nakatingin sa akin, suot pa rin ang malumanay na ngiti. Sa puntong iyon hindi ko alam kung matatawag na ba 'yong sarkastiko.

"You went to a hostess bar, Lex? Kaya ba nakita mo si Mama ro'n?"

Hindi ako nakasagot agad sa tanong ni Reon. Pucha. Kailan pa ba ako nagkaroon ng pakialam kung paano ako tignan ng mga taong nasa paligid ko?

"Pareho pa kayong bata ni Julian para ro'n," dugtong ng mama niya bago nagsimulang lagyan ng sabaw ang maliliit na mangkong.

"You're with Julian?" dismayadong anas ni Reon.

Bumagsak ang mga mata ko sa hapag at nagdesisyong 'wag nang magsalita. Hindi rin naman bago sa akin ang mapagsabihan ng ganito. Mas malala pa nga. At alam ko namang mali iyong ginagawa namin ni Julian. Nakakawalang-gana na rin naman iyon at tingin ko wala nang rason pa para ipagpatuloy.

Bahagya akong natigilan nang nilagay niya ang isang maliit na mangkok ng sabaw sa gilid ko, tulad ng ginawa niya kay Reon. Wala sa oras akong napaangat ng tingin para lang muling salubungin nang magaan niyang ngiti.

Hindi ko maintindihan kung paano niya ako nakukuhang ngitian pa ng ganito, sa kabila ng nalaman niyang kalokohan ko. 'Di ba dapat galit siya sa akin at pinapalayo na ako sa anak niya?

"Mukha namang alam mo ang tama sa mali. At nakikita kong mabuti ka ring bata."

Sa unang pagkakataon ay ginapangan ako ng hiya para sa mga kalokohang nagawa ko. Lahat ng iyon, ni ultimong pinakamaliit ay isa-isang nagbalik sa akin. Parang gusto kong pihitin pabalik ang panahon at bawiin ang lahat ng iyon kung pwede lang. Just so I could amount to that good person they're saying that I am.

Pero sino bang niloloko ko rito? Hindi ako good boy. Bukod sa pang-pet name 'yon, alam ko sa sarili kong gago ako at aminado ako ro'n. Siguro hindi ako masamang tao, pero hindi rin ako imakulado. Ewan ko ba sa mag-inang ito at paano nila nasasabing mabuti ako. Siraulo, manapa.

"Akala ko wala na rito si Julian? How come you can still hang out?" Matabang ang boses ni Reon nang tinanong ito.

"He said he'll be here often for visits." A brief pause. "You know him?" I mean it in a personal sense, dahil bukod sa anak ng governor ang ungas na iyon, kilala rin iyon sa mga kagaguhang ginawa.

Hindi sumagot si Reon hanggang sa muling nagsalita ang mama niya. "Kumain na tayo!"

Sukbit ang isang strap ng back pack sa balikat, walang gana akong naglalakad sa hallway, Monday ng umaga. Ang maiingay na estudyanteng nadaraanan ko roon ay natatahimik sa tuwing malapit na ako. Wala rin akong nakakasalubong dahil lahat sila'y kundi tumitigil sandali, ay agad nang gumigilid para bigyan ako ng daan.