özür dilerim | yoonmin

kaos devamı

"Ahhh."

Jimin'in ince çığlığının ardından yere yığılmıştı. Evet, o vazo Jimin'in başında patlamıştı.

"Jimin!"

Yoongi'nin korku dolu sesinden sonra Jimin bilincini kaybetmişti. Ve Yoongi savunmasız bir şekilde orada duruyordu.

"Şimdi elime düştün. Seni seviyorum derken umarım kanmamışsındır çünkü senden öldürecek kadar nefret ediyorum. Geber,it."

Yoongi gerginlikle yere çökmüş ve gerilemeye başlamıştı. O geriledikçe adam üzerine geliyordu. Çok korkuyordu Yoongi, hem de çok korkuyordu ama elinden birşey gelmiyordu.

Gerilemesi duvarla son bulduğunda yolun da sonuna geldiğini anlamıştı Yoongi. Ne kaçışı vardı ne de yardım edecek bir yoldaşı. Yalnızdı, belki yanında bilinci kapalı bir Jimin ve intikam hırsına bürünmüş bir adam olsa da yalnızdı, yapayalnız.

Her zamanki gibi.

Adamın cebinden bıçak çıkarmasıyla noktayı koymuş gibiydi. Biliyordu Yoongi, eninde sonunda bu şey ölüme gidiyordu.

Kim kabul ederdi öleceğini? Herhangi bir felaket yaşanmadan bilinir miydi yaşamın değeri?

Ben cevap vereyim, hayır. Kimse durup dururken yaşamın önemini anlamaz ya da öleceğini kabul etmez.

Bu yüzden insanoğlu imtihanlarla sınanır. Felaket gönderilir dünyaya ki kimin pes edip kimin yarışa devam edeceği anlaşılsın.

Ne yazık ki Yoongi pes eden taraftı. Yaşayacağını hissetmiyordu. Bugün,yarın öleceğini düşünüyordu.

Haklı mıydı? Haksız mıydı? Bunu zaman geçtikçe anlayacaktık.

Bir umut kırıntısı bile olmadan duvarın önünde çökmüş vaziyette en azından acısız olmasını diliyordu.

Ama her zaman Yoongi'nin istediği olmazdı.

Delicesine ağlıyor, bağırıyor, bir yardım istiyordu olmayacağını bilse bile. Yine umutsuzdu. Yine Min Yoongi belki de olmayacak olan şeyi kabullenmişti.

Adam ona yaklaşırken bile karşılık vermiyordu. İzin veriyordu. Yoongi bir katilin kendisini öldürme ihtimaline razı gelmişti.

"Ne o korkuyor musun yoksa?"

Buna karşılık sakinleşmiş ve ayağa kalkmıştı Yoongi. Korkuyordu hem de deli gibi ama bunu dışarı yansıtmak istemiyordu.

"Korkmuyorum."

"Öyleyse bıçaktan da korkmazsın dimi?"

"Korkmam."

"Peki, sen kaşındın."

Bu cümlenin ardından herşey öyle hızlı gelişmişti ki saniyeler içinde destan yazılırdı.

Adam bıçağı kaldırmış, Yoongi'nin karın boşluğuna ve ardından akciğer taraflarına saplamış, bıçağı yana yatırarak acının katlanmasına neden olmuş, ardından çekip gitmişti.

Gözleri kapanmaya başlarken yere yeniden çökmüştü Yoongi. Bilincini açık tutamıyordu. Kabullendiği şey gerçek olmuştu. Yoongi ölüyordu.

Kalbinin haddinden fazla attığını ve ağrıdığını hissedince sessiz bir çığlık attı.
Herşey üst üste geliyordu. Bıçaklanmanın ardından çarpıntı atağı olmasını beklemiyordu tabii ki ama asıl sorun şuydu ki;

Bu bir atak değildi.

Acıya daha fazla dayanamayacağını hissettiğinde yere uzanmıştı. O sırada Jimin uyanıyordu.

"Yoongi?"

Gözlerini açıp etrafına bakarken hiçbirşeyin farkında değildi. Taa ki yerde biriken ve birikmeye devam eden kanı görene kadar.

Olaylar hızlı gerçekleşmişti.

Jimin aniden yerinden kalkmış, Yoongi'nin yanına ulaşmış, kafasını kucağına almış ve kanayan bıçak yaralarını elleriyle kapatmıştı.

"N-ne oldu sana? O ADAM MI YAPTI BUNU!?"

Yoongi'nin verdiği tek cevap kuru bir öksürük ve 'üşüyorum' kelimesiydi.

Jimin de burada kabullenmişti. Ambulans ne kadar erken gelirse gelsin yolun sonu gelmişti ve kimse engel olamazdı.

Kaderdi bu, değiştirilemezdi.

Elbette ki her ikisi de Yoongi'nin son sözünün 'seni seviyorum' olmasını beklemiyordu.

Jimin bu sözlerin etkisine dahi göremeden Yoongi gözlerini kapatmıştı.
Sonsuz huzura ulaşmıştı.

Son nefesini Jimin'in yanında, sevdiğinin yanında vermişti. Bu bile onu mutlu ederdi. Ki o diye birşey kalmamıştı.

Jimin put gibi orada kalmıştı. Kendine ancak kollarındaki bedende soğukluk hissedince gelmişti. Gerçekti işte, Yoongi ölmüştü.

Yoongi orada hayatını, Jimin ise herşeyini kaybetmişti...

Selammm

Hikaye angst olacaktı ve evet sonraki bölüm final...

Bu bölüme bol yorum bekliyorum çünkü yorum yapılması gereken bir bölüm.

Herneyse, iyi gecelerrr.