Ze kan je ziel horen schreeuwen

14. Naya - Vergiftigde zielen

Als teruggekeerd van ver, ver weg - onvoorstelbaar ver weg, alsof ze net een urenlange droom had gehad, want zo voelde het, als een droom waaruit ze teruggekeerd was en waarvan ze niets onthouden had -, als waren er duizend en één nachten verstreken, als was ze uit die duizend en één nachten teruggekomen als een ander wezen in een onbekende, vreemde vorm van 'zijn', opende Naya Balena haar ogen - iets diep binnenin haar zei haar dat het belangrijk was dat ze dat deed.

Het eerste wat ze zag, was het hoge, gewelfde plafond boven zich. Dicht naast haar bed hoorde ze iets. Ze draaide haar hoofd naar rechts en zag het gezicht van Yaco.

'Je bent wakker.' Het klonk niet sentimenteel, maar ook niet als een teleurstelling.

'Hm, wat een indrukwekkende opmerking', zei Naya bedachtzaam.

'En nog even mondig als steeds.'

'Herinner je je nog iets?', vroeg hij Naya.

Naya duwde haar wenkbrauwen tot in een diepe frons die haar voorhoofd deed rimpelen, als het wateroppervlak van een vijver dat er eerst zo roerloos, zo vredig en ongestoord bij lag, tot het gladde oppervlak onderbroken werd door een steentje dat één of ander iemand die zich verveelde, erin wierp - een voorbeeld dat vaak werd aangehaald door dichters en kunstenaars.

Hier was het niet het steentje, maar de frons van Naya's wenkbrauwen die het gladde oppervlak van haar voorhoofd deed rimpelen.

'Wat hoor ik me te herinneren, dan?'

'Nee dus.' Yaco zuchtte.

'Het enige wat ik me nog herinner, is dat één of andere Schaduwjager me probeerde aan te vallen - en dat jij me wilde beschermen door vlak voor me te komen staan.'

Yaco keek op.

'Je weet het wel nog.'

Naya grijnsde.

'Zoals ik al zei, kan ik me enkel nog herinneren dat jij me wilde beschermen door...'

'Ja ja, het is al goed.' Yaco grijnsde en gaf Naya een stomp tegen haar schouder.

Naya keek alsof ze ergens diep over nadacht.

'Toch vond ik het verrassend dat jij me wilde beschermen. Als er nu iemand was waarvan ik altijd had gedacht dat het hem niet veel kon schelen of ik nu wel of niet ademde, dan...'

'Ik wilde je niet beschermen', protesteerde Yaco.

'Dan leek het verdacht veel op een zelfmoordpoging.'

'Ik wilde Rayku vermoorden.'

'Hm, als dat echt was wat je wilde, Yaco, was je hem wel achterna gegaan.'

'En wie zegt dat ik dat niet heb gedaan?'

'Als je dat wérkelijk had gedaan, had ik dat nu wel geweten - dan was je zo trots op jezelf geweest dat je het geen seconde langer voor jezelf had kunnen houden.'

Naya grijnsde opnieuw.

'Of je hebt het wel geprobeerd, maar je poging is mislukt. Dan zou je er ook niets over zeggen, natuurlijk.'

'Jíj was wel degene die niet op tijd weg kon komen voor Rayku.'

Naya zuchtte.

Ze was geraakt. Geraakt door een Schaduwjager. Een vlammetje van woede ontstak in haar ziel. Ze had wel willen wegduiken voor Rayku, maar van zodra hij zijn hand onder haar hals had gelegd, had ze hem zijn vingers in haar huid voelen drukken en had ze begrepen dat het niet zou lukken - dat als ze een poging zou wagen, zijn vingers zich om haar nek zouden klemmen en een rode afdruk zouden achterlaten, of erger.