Ze kan je ziel horen schreeuwen

16. Naya - Zwarte aders, scherven en dode kinderen

Ergens ver weg in de bossen huilde een wolf. Hij huilde Naya wakker. Knipperend met haar ogen ging ze rechtop zitten, overmeesterd door een gevoel dat ze kende van de vorige nacht.

Het gevoel dat ze ergens geweest was, vannacht. Als was het een stem die haar iets probeerde duidelijk te maken. Maar de stem bleef vaag, wat Naya hem ook vroeg, dus duwde ze hem uiteindelijk naar beneden.

Overal om zich heen hoorde Naya nieuws van de andere Graya die de nacht ervoor geraakt waren door De Schaduwjagers - maar de aanval wel hadden overleefd.

Sommigen van hen hadden enkel last gekregen van wat vermoeidheid, sommigen van hen zagen ineens nogal bleek, maar er waren ook een aantal Graya - ze waren op één hand te tellen - die nachtmerries hadden gekregen sinds de aanval - wat zeldzaam was voor een Graya, want als Graya was het zeer zeldzaam om te dromen en onmogelijk om een nachtmerrie te krijgen, tenzij je natuurlijk niet op tijd had kunnen wegkomen voor een Schaduwjager.

Maar Graya konden geen angst voelen, en dus stelden de nachtmerries eigenlijk niets voor.

Naya had niets van dat alles. Naya werd wakker met een vreemd gevoel dat ze niet kon plaatsen en niet kon verklaren, alsof ze 's nachts plekken bezocht en dingen deed zonder dat ze zich er bewust van was - om dat alles de volgende ochtend weer te vergeten en enkel het vreemde gevoel eraan over te houden.

Het feit dat niet alle Graya dezelfde verschijnselen hadden gekregen sinds de aanval van de Schaduwjagers, kwam doordat sommige Graya sterker waren dan andere.

Naya had geen idee wat het dan moest betekenen dat zij enkel een soort vaag gevoel had gekregen in plaats van vermoeidheid, een bleke huid of nachtmerries.

Ze was misschien te sterk geweest voor Rayku.

Of Rayku te zwak voor haar.

Precies op het moment dat Naya haar deken de volgende nacht weer over zich heen trok, schoot het gevoel - met de stem - opnieuw door haar hoofd.

Ze hoorde de stem praten.

'Naya, negeer me niet.'

Het was een stem die ze nog nooit had gehoord - die ze niet kende - en niet kon toeschrijven aan een naam of gezicht.

En toen hoorde Naya de woorden van Rayku weer door haar hoofd flitsen, de woorden die hij die bewuste nacht had uitgesproken, vlak nadat hij Naya geraakt had.

'De Schaduwjagers zijn gearriveerd...'

'Je bondgenoot had dus toch gelijk gehad over ons.'

'De volgende keer misschien iets minder koppig zijn en wat beter luisteren, Naya.' Hij kende haar naam.

De woorden en zinnen vloeiden in elkaar over tot Naya Rayku's stem honderd zinnen door elkaar hoorde zeggen.

Ze hoorde veel te veel - meer dan ze kon verdragen, nog meer dan als ze tussen de Bezeten Boeken in de bibliotheek liep - zag beelden voorbij flitsen, op het moment dat haar hoofd het kussen raakte.

Rayku.

Zijn twee grote ogen, vervuld van wrok.

Het moment waarop Naya zijn hand naar haar hals zag grijpen en wist dat het te laat was.

Om te vluchten, te vechten, te ontkomen.

Ze wist dat dit het moment was waarop ze zich zou moeten overgeven - iets wat ze die nacht voor de eerste keer had gedaan.

En nog voor ze het doorhad - ze had er geen grip op - gleed Naya weg. Ze gleed weg in het beeld van Rayku, de scène die zich afspeelde in haar hoofd.