Ze kan je ziel horen schreeuwen

23. Zwartstad - Te veel levens om het waard te zijn

De meeste mensen leven met het gevoel dat hun leven oneindig is. Diep vanbinnen wéten ze wel dat het niet waar is, dat ze geen onsterfelijke goden zijn zoals uit de verhalen die hun ouders hen vroeger voorlazen voor bedtijd - of zoals die die ze, eenmaal ze ouder waren, zelf stiekem lazen tot middernacht, na de nachtzoen van hun moeder -, maar dat belemmert het gevoel dat hen dat aanpraat niet.

En de meeste andere mensen leven met het gevoel dat de wereld juist stopt met draaien wanneer hun hart stopt met kloppen.

De meeste andere mensen leven juist met het gevoel dat hun eigen laatste ochtend ook de laatste ochtend voor de rest van de wereld zal zijn. Dat het ook de laatste ochtend zal zijn voor hun buren, maar evengoed voor de mensen die aan de andere kant van de wereld wonen en niet eens weten dat zij ooit bestonden.

Maar ook al verlaat een ziel zijn lichaam, ook al vertrekt er een ziel van de aarde, op hetzelfde moment komt er een andere bij.

En ook al vertrekt er een ziel van de aarde, de volgende ochtend komt de zon weer op zoals ze de ochtend ervoor deed.

Ook al vertrekt er een ziel van de aarde, de persoon die vier huizen verder leeft eet de volgende ochtend nog steeds hetzelfde ontbijt als altijd en voert nog steeds dezelfde ochtend routine uit als normaal, de koeien in de wei grazen nog steeds onwetend verder. Voor hen verandert er niets.

De verandering - de verandering in gewicht dat op de aarde drukt - die plaatsvindt wanneer een ziel aan de ene kant van de planeet vertrekt, wordt niet gevoeld aan de andere kant van de planeet.

Enkel zij die een doodskaartje ontvangen of uitgenodigd worden op de begrafenis van de overledene, weten dat de planeet een persoon kwijtgeraakt is. Maar alle andere bijna acht miljard mensen op aarde voelen het verlies van die ziel niet.

De meeste mensen leven met het gevoel dat hun leven oneindig is óf dat ook de rest van de wereld zal stoppen wanneer hun hart ermee ophoudt.

De mensen in Zwartstad leefden lange tijd ook zo, met die ideologie, maar u weet inmiddels zelf ook wel hoe alles binnen de stadsmuren veranderde en hoe de Zwartstadse burgers toch gedwongen werden het woord 'dood' via de achterdeur of een raampje binnen te laten in hun hoofd - het liefst zo stil mogelijk, als moesten ze een stiekeme gast binnensmokkelen waar niemand van mocht horen.

De mensen in Zwartstad wisten inmiddels meer over het leven - en vooral over het vaak abrupte einde ervan - en waren op die manier een stukje wijzer dan de burgers buiten de stadsmuren.

Maar het had hen pijn, leed, verdriet en tranen gekost. Te veel tranen. En te veel levens om het waard te zijn.