Neem Me Mee - koen van heest

14 • radio |6|

*
STERRE;
4 weken tot halloween

Op mijn gemak check ik mijn mailtjes.
Eerst die van mijn privé mail. Met mijn benen gestrekt op de kleedkamerbank met mijn oortjes in. Avonden waar niemand traint, en er dus niemand op de club is, zijn toch wel het fijnst.

Als ik niks intressants zie bij mijn privé mail, switch ik naar mijn zakelijke mail.

Veel reclame mails, en nieuwsbrieven. Eentje van Slam. Zou vast wel weer een reclame iets zijn. Ik klik op de mail, zodat ik hem heb gelezen, en niet in de war raak. Ik klik weer terug, maar iets vangt mijn aandacht. Met gefronste wenkbrauwen ga ik terug. Nu lees ik de mail wel.

Beste Sterre,

Wij vragen ons af of jij 4 oktober in de ochtend bij ons langs kan komen, en een van jou nieuwe liedjes wil spelen. Dit zou dan van 9 uur zijn, en het duurt maximaal 20 minuten. Even kletsen, een nummer draaien, en dat is het.

mvg, bestuur van Slam, en Bram Krikke

Laatste tijd ben ik best populair. Ik mail snel iets terug, en vertel dat ik aanwezig ben. Dat beloofd leuk te worden.

*

Om tien voor negen kom ik aan bij Slam, en ik loop naar binnen, verassend genoeg was de deur gewoon open. In de hal is iemand aan het werk, en ik stap er maar op af. Hij kijkt me aan met een glimlach. "Waarmee kan ik je helpen?" vraagt hij. "Bram Krikke heeft mij uitgenodigd, voor negen uur," zeg ik. "Wat is je naam?" "Sterre van Hoek," zeg ik.

"Ik zie het staan, je gaat met de trap naar boven, en dan naar studio 3, het is makkelijk te vinden, en anders kom je even terug, dan help ik je," vertelt hij, wijzend naar achter. "Dankje," mompel ik. Ik loop langs de werkplek naar de trap, en ga in rap tempo omhoog.

Het was inderdaad makkelijk te vinden, met de enorm grote '3' op de glazen wand. Bram heeft me tijdens het nummer naar binnen geleid, en me vertelt hoe alles een beetje werkt, en we hebben een klein praatje gehad.

Ik hoor hoe het liedje afloopt, en Bram mompelt iets onverstaanbaars. "Goeiemorgen, het is negen uur en vandaag in de studio hebben we Ster! Sterre hoe gaat het met jou?" Ik schuif de microfoon iets dichter bij me mond. "Ja goed, zeker!"

"We gaan straks even een nummer van jou draaien, weet je al welke het word?" vraagt Bram opeens. "Oh god, moet ik dat bedenken?" ik schiet in de lach. "Uhm, tja, ik denk dat mijn favoriet toch wel echt Helen is, als ik heel eerlijk ben," vertel ik.

"Dus, ik heb een klein onderzoekje gedaan, en een paar vragen onthouden, en daar gaan we nu even overheen," Bram opend een bestandje op zijn computer.

"Ik denk dat dit wel echt de meest gestelde vraag is, namelijk; waar gaat de EP 'vallende sterren' over?" begint Bram. "Nou ik denk dat je beter kan vragen, wie?" lach ik. "Die hoef ik denk ik niet per se uit te leggen. Afgesloten gaat vooral over dat, en over iemand heen komen. En als thuis, gaat over, nou ja de titel zegt het al, thuis. Mijn vriendinnen hebben mij deze periode echt enorm geholpen, dus dat nummer gaat vooral over hun. En helen gaat meer over het gevoel dat je gewoon elke dag hebt, nadat je uit elkaar gaat. Maar dat je ook vooruitgang merkt," som ik op.

"Ook heb ik soms de vraag voorbij zien komen; waarom heeft Sterre van Hoek een EP geschreven?" leest Bram.

"Oe dat vindt ik een leuke vraag," ik denk even na. "Uhm, nou ja nadat het dus uitging, heeft een vriend van mij, Rutger, Russo, mij een idee gegeven, namelijk muziek maken. Ik heb het bijna helemaal zelf gemaakt, maar ik heb ook echt een uur of twee met russo lopen bellen. Russo heeft mij ook echt super geholpen met de hele situatie, en daar ben ik ook dankbaar voor. Hij is ook echt veel te underrated trouwens," grinnik ik.

"De volgende, heeft niet met muziek te maken, maar zag ik wel heel veel voorbij komen, is; waar hockeyt Sterre van Hoek? En daar ook tussen zat soms; waarom wordt Sterre van Hoek het meisje van de hockeyclub genoemd?"

"Nou, ik hockey bij Hockey Club Naarden, en ik hockey bij oranje. Oh kut, ik weet niet of ik dat al mocht zeggen!" ik sla mijn handen voor mijn mond. "Bij deze," lach ik. Bram schiet ook in de lach.

"En die tweede, is best wel een leuke" ik stop even. Ga ik de hele reden vertellen, of niet? Ach fuck it. "Het is best een verhaal dus.. Bij HCN hebben we elk jaar een halloween feestje, waar iedereen verkleed komt. Ik, met mijn beste vriendinnen, Anne-Fleur en Willemijn, waren verkleed als Kiss, marry and kill. Ik was kiss, omdat dat het enige was dat overbleef. We waren naar de kantine gegaan, en gingen in de hoek staan, met een biertje. Niet veel later kwamen 5 gasten de kantine in. Ik had ze nog nooit eerder gezien. Ik dacht gewoon dat ze vast via via zijn gekomen, wat wel vaker gebeurt. Het nummer 'hockeyclub' kwam op. De jongens liepen naar de bar, en bestelde een drankje. Ik staarde een van die jongens aan. Hij kijk in eens mijn richting op, en kwam opeens naar ons toe. Hij vroeg aan ons, "hoe gaat het" waar mijn domme hoofd op reageerde, "Sterre"," Bram en ik schieten beide in de lach. "Willemijn en Anne-Fleur vertelde toen ook hun namen, wat leuk matchen met de muziek."

"Nou goed, en hij vroeg toen hoe we verkleed waren, alsof t nog niet duidelijk was. Ik vertelde hem dat we kiss marry and kill waren, en daarna vroeg hij wéér aan mij, "en wie ben jij dan". Als ik eerlijk ben vond ik dat best een domme vraag, maar goed. Ik vertelde hem, kiss. En toen, tja, pakte hij me op m'n bek. En toen gingen we praten, en ik vertelde hem dat ik de dochter van de eigenaar was, Hans van Hoek. Hij begon mij toen 'het meisje van de hockeyclub' te noemen, en het bleef. Anne-Fleur en Willemijn zeiden ook altijd al dat het 'ons' nummer was. Hun waren dan;'Anne-Fleur of Willemijn, is dit waar we willen zijn?' en ik was dan het meisje van de hockeyclub. Iedereen begon me toen een beetje zo te noemen. Dus zo ging het," vertel ik in een rap tempo.

"Tering, wat een verhaal," lacht Bram. Ik lach mee.

"Dus," begint Bram als we uitgelacht zijn. "Ga je nog iets doen dit weekend?" waarom stelt iedereen deze vraag?

"Tja, daar mag ik echt niks over zeggen," ik steek onschuldig mijn handen op. "Echt niet een klein beetje?"

"Uhh," ik denk even na. "Laat me maar zeggen, het is iets groots, iets heel groots," knik ik.

"Zullen we maar overgaan naar het nummer?" ik knik. "Hebben jullie niet een gitaar, speel ik m toch even live," knipoog ik. "Nou, dat kunnen we ook doen!"

Bram loopt weg. "Ja, daar zit je dan," ik schiet in de lach. Bram komt al snel terug met een gitaar. "Is dit de eerste keer live?" vraagt hij. "Uh ja!"

"Nou als jij er klaar voor bent, ga je gang!"

Mijn vingers trillen, en raken de snaren aan.

"Ik had dit weekend even tijd om bij te komen, want, ik had een aardig drukke week."

"Maar uit verveling, gaan emoties dan weer lopen, want, dan ben je ineens alleen," ik focus op de gitaar.

"Staar in de spiegel, trek me terug. Zou beter moeten weten. Probeer 't besef van 't geluk, in me op te nemen."

"Want ik weet, dat ik eigenlijk blij zou moeten zijn, met wat er gebeurt met mij, mooie dingen deze tijd, maar oh, het is nooit genoeg, het voelt nog kloter nu ik weet, dat het niks veranderd heeft, en dus niet geholpen heeft, me te helen."

Stilletjes maak ik het nummer af. Als ik de laatste snaar aanraak, valt er een stilte.

"Wauw, jezus wat mooi," zegt Bram. Ik glimlach waterig, en weet niet wat ik moet zeggen. "Je wordt er sprakeloos van," lacht Bram. Er onstaat een glimlach op mijn gezicht. Ik zet mijn ellebogen op de tafel en leun op mijn handen.

Bram sluit het af, en zet een volgend nummer af.

Nu nog in de Ziggo Dome.