17 • oktoberfest |8|

211 10 7
                                    

*
STERRE;

"Komt Koen niet?" schreeuwt Anne over de herrie heen. Ze drinkt haar zoveelste biertje. "Nee," ik schud mijn hoofd. "Maar bij halloween is hij uiteraard aanwezig," zeg ik. "En na afloop gaan jullie naar bed," knipoogt Anne. "Dat kan toch niet, no nut november hé!" zegt Willemijn. We schieten in de lach.

Ik draai me om als ik een hand op mijn schouder voel. "Hee pap!" "Het is twee uur, we gaan de boel opruimen en ik rij je naar huis," zegt hij. Voordat ik kan reageren loopt hij weg. "Nou, lekker dan," Willemijn haalt haar wenkbrauwen op.

Terwijl ik, Anne en Wil dronken aan de bar zitten, stroomt de hele tent leeg. Anne-Fleur ligt inmiddels met haar hoofd op de bar te slapen.

Met zijn drieën stappen er op de achterbank, en Anne begint méteen weer te slapen.

Het is aanmerkelijk druk op de weg, voor half drie 's nachts. "Sterre, je moet morgen met oranje trainen, vergeet je niet, he?" hij draait zich om, naar mij. "Nee papa, dat doe ik echt nie- pap!" gil ik opeens. Enorme koplampen schijnen op onze auto. Mijn vader schiet in de paniek. Mijn handen grijpen naar die van Willemijn en Anne-Fleur. Willemijn begint ook te gillen.

Dan gebeurt het, in een fractie van een seconden. Willemijn en Anne-Fleur gillen, mijn vader drukt vol op de rem. De vrachtwagen rijdt vol tegen ons op. De airbags springen naar buiten. Mijn hoofd tolt. Papa's hoofd hangt. Anne en Wil kijken elkaar geschrokken aan. Ik raak een moment buiten westen, maar spring dan meteen op. Russo speelt luid op de achtergrond. Tranen glijden van onze wangen. Mijn heupen voelen broos aan. Ik buig naar voren, en roep ik onverstaanbaars. Anne-Fleur rijkt naar haar telefoon, waar het scherm van helemaal kapot is, en tikt trillend het alarmnummer in.

Neem Me Mee - koen van heestWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu