Jongensdingen

Nog steeds Sam-loos..

"Met de familie Hendrickx, met wie spreek ik?"

"Ja uhm hallo. U spreekt met Noah.. Noah de Smidt."

"Oh.. Dag Noah."

"Mevrouw.. sorry ik weet dat het vroeg is, maar weet u toevallig waar Sam is?"

"Sam? Gisterochtend heb ik Sam nog gesproken, hoezo?"

"Nee niks ik.. ik vroeg me gewoon af waar hij was, aangezien hij gisteren niet bij de repetitie van het koor was en hij reageert ook niet op mijn berichtjes."

"Hmm. Hij zal wel in zijn caravan zijn. Daar heb ik hem het laatst gezien."

"Oké. Bedankt mevrouw."

Noah hing op en stopte zijn gsm terug in zijn broekzak. Noah keek naar de koptelefoon van Sam in zijn hand. Hij keek weer op toen hij gebonk op de voordeur van Campus B hoorde. Noah liep erheen, opende de deur, en zag Hanne voor zijn neus staan. Ze keken elkaar even aan, tot Hanne de stilte doorbrak.

"Zullen we dan maar?"

Hanne en Noah wandelden samen richting Sams caravan. Hij was redelijk dichtbij Campus B, dus het was per voet goed te doen. 

"En wisten zijn ouders meer?"

"Zijn moeder heeft hem gisteren voor het laatst gesproken bij de caravan."

"Oké." Hanne was bang dat er misschien iets ergs gebeurd was met Sam na dat voorval met Dante. Daarom wilde ze er zijn voor Noah. 

"Hanne, mag ik u iets vragen?"

"Ja, kom maar op."

"Dante zei gisteren iets heel raars. Hij zei dat ik bij Sam vandaan moest blijven ofzo? Weet jij waar dat over ging?"

Het zal wel weer niet, dacht Hanne. Dante had tóch gepraat over Sam.. Ze had hem nog zo gewaarschuwd. 

"Ja en nu al helemaal omdat Sam weg is, vind ik het raar. Snap je?"

"Ik zal het hem wel vragen. Hou jij je nu maar kalm, oké? We gaan dit oplossen."

Ondertussen waren de twee aangekomen bij de caravan van Sam. Noah klopte op de deur terwijl Hanne van het pad af liep om door het raampje te gluren. 

"Sam?? Ben je daar?"

"Hier is niemand.." Hanne kwam weer terug Noahs kant op gelopen. 

"Waar zou hij dan nog kunnen zijn? In Campus B is ie niet en ook niet in het theater."

Hanne wist niet hoe ze moest antwoorden. Ze wist alleen dat ze heel erg boos was op Dante. 

"Wat moeten we nu doen, Hanne? Naar de politie gaan?"

"Zover hoeven we nog niet te gaan. Wat zijn nog meer plekken waar Sam graag is?"

Noah dacht na. Sam was eigenlijk nooit ergens anders te vinden dan in Campus B of in het theater. De paniek in Noah werd erger en erger. 

"Ja dat weet ik niet. Hij is altijd óf in Campus B óf in het theater."

"En bij zijn ouders?"

"Zijn moeder zei toch dat ze hem alleen gisterochtend gesproken had? Bovendien is hun relatie niet al te best."

"Ja dat is ook zo.."  Hanne vertrouwde de moeder van Sam niet helemaal. Hanne merkte dat Noah zo hoog in zijn paniek zat, dat hij niet helder kon nadenken. 

"Doe nu maar rustig. Sam komt echt wel weer terug. Je moet gewoon geduld hebben."

"Geduld hebben? Sam is verdwenen HALLOO."

Hanne legde haar hand op Noahs schouder neer. 

"Jij hebt wat afleiding nodig. Jij gaat eens even goed boksen zo. We geven Sam nog een dag. Daarna gaan we naar de politie, oké?" Noah knikte. Hanne voerde hem bij de caravan vandaan en ze liepen weer terug naar Campus B. Toen Hanne Noah had afgeleverd bij de boksclub, stapte ze weer naar buiten en pakte ze haar gsm. Ze tikte het nummer van Louise Vincke aan. Het duurde eventjes, maar uiteindelijk werd er opgenomen. 

"Met Louise?"

"Louise! Hanne hier. Luister, over een uurtje spreken we af bij Campus B, oké?"

"Oké. Waarover gaat dit precies?"

"Sam.. ik denk dat ik weet waar hij is."

----------------

Sam kwam de keuken binnengelopen en ging zitten aan de eettafel. Hij staarde naar het lege bord dat voor zijn neus stond. 

"Zeggen we niks meer tegen je moeder?"

Sam zuchtte. "Goedemorgen, mama."

Zijn moeder kwam vanachter het keukeneiland Sams kant op gelopen. 

"Wil je niks eten?"

"Ik heb geen honger."

"Dat is geen excuus, hier."  Zijn moeder pakte een boterham en legde het op zijn bord neer. Sam bewoog zich niet. Zijn moeder ging tegenover hem zitten. 

"Heb je wel goed geslapen? Je eigen bed is waarschijnlijk veel beter dan dat matras in je caravan."

"Ja dat wel.."

Er heerste een ongemakkelijke sfeer. Sam keek zijn moeder dan ook niet aan.

"Sam, je begrijpt toch wel waarom jouw papa en ik dit doen hè?"

Sam hield zich stil.

"Eerst je carrière keuzes... en dan ook nog dat.. homoseksuele... ja je snapt wat ik bedoel. Nu begrijp je het misschien nog niet, maar ooit ga je ons hiervoor bedanken. We hadden veel eerder moeten ingrijpen. Nu is het mogelijk al te laat.. Je hebt toch niet met die Noah-"

"Nee nee."

"Beter zo. Noah houdt toch niet van je, dat heb je zelf gezegd toch?"

"Ja.." Dat had Sam inderdaad gezegd. Nadat zijn ouders hem als het ware ontvoerd hadden vanuit zijn caravan, terug zijn huis in, om vervolgens ondervraagd te worden over zijn leven als een soort crimineel. Ze hadden zijn telefoon afgepakt en zijn laptop lag nog in de caravan. Hij werd als het ware geïsoleerd, met geen enkele mogelijkheid om contact te leggen met de buitenwereld. Maar ja, met wie kon hij dan ook contact leggen. Niemand vond hem toch aardig. En Noah was niet geïnteresseerd in hem...