road trip
the sun starts to set. this is always my favorite scene. the golden scenery of the day feels so vague before, but today this was the happiest and most memorable sunset for me. Sinakop ko ang aking buhok sa kanang bahagi ng aking balikat. the wind is aggressive or so I thought.
sunsets ...
"wag mo masyadong ilabas ang ulo mo". Alas groaned,kanina niya pa kasi ako sinisita tungkol dito, pero natutuwa talaga ako sa hangin at syempre nakikita ko ang pag lubog ng araw. iniisip ko kung bakit ipinagkait saakin ang ganito kagandang mundo.
"sorry, hindi ko maiwasan, unang beses ko itong gantong pakiramdam. sa ilang taon ngayon ko lang nasilayan ang pag lubog ng araw, akala ko ang pag sikat lang ang maganda hindi pala."
napatingin ako sa gawi niya, he swallowed hard then harden the grip on the steering wheel. does he feel sorry for me? gusto ko siyang tanungin kung naawa ba siya pero hindi ko magawa. gwapo siya, oo, hindi ko ikakaila. kuya is handsome too but he's like somethung i can't name properly, does it beyond the word?
Iniling ko na lang ang ulo ko dahil sa naisip, napatingin naman siya sa gawi ko. "may problema ba?" tanong niya nang mapansing nakatitig ako sa kanya. mabilis ko na lamang iniling ang aking ulo at nanahimik.
"where are we?" hindi ko na kasi napansin na medyo hindi na ako muli pamilyar sa mga dinadaanan namin. ilang minuto siyang hindi sumagot . "kailangan ko nang umuwi kuya Alas, baka hinahanap na ako ni kuya Anthony."
kunot noo niya akong binalingan ng tingin, parang may nakakainis akong sinabi. nakakainis nga naman marinig ang pangalan ng kapatid ko pero,kailangan ko din naman umuwi
Ang kulay kahel na kalangitan ay wala na, napalitan ito ng madalim na kalangitan,tulad na lamang ng mga panahon na nakakulong ako. madlim ang mga panahon na iyon,pero nakakita ako ng liwanag sa madilim na parteng iyon. to live means to fight for your will.
I finally understand that no matter how beautiful the sunset is, it signifies the end.
"may dadaanan lang ako sandali. pasensya na biglaan, tatawagan ko na lang sila tita."
Napa baling muli ako sa banda niya, ang kinang kunot na noo ay mas lalong kumunot. may galit ata talaga ito sa mundo. " hindi, ako na lang ang tatawag kila mom." sabi ko sabay kuha ng cellphone sa bag. pag bukas ko ay bumungad saakin ang kuha kong sunset mula sa aking kwarto. nahanap ko kaagad ang numero ni mom tsaka ko pinindot. ilang ring lang ay narinig ko na ang boses ni mom.
"hi mommy! sorry po medyo male-late po ako ng uwi sinamahan ko po kasi si kuya alas ngayon, may work daw po siyang pupuntahan at biglaan lang din po ang tawag."
"ok dear can I speak to Alas?" inabot ko kay Alas ang telepono,mabilis niya namnag naintindihan ang nangyayari. akala ko ay ihihinto niya nag kotse pero dere-deretso siya sa pag mamaneho. maya maya pa ay inabot niya na saakin ang telepono.
"ano sabi ni mom?" usisa ko sa kanya. nilingon niya ko saglit tsaka binalik ang tingin sa daan. "she said that we can rent a hotel in Pampangga medyo malayo kasi kung uuwi pa since gabi na rin. anyway gutom kana ba?"
