b / ayber

bir.

anıl emre daldal / b

"kalabilirsem bu hikâyede." 

a'dan, b'ye mektuplar. 

iyi okumalar. 🧚‍♀️

seni çok özledim. 

gidişinin kaçıncı günü oldu, bilmiyorum. acaba haftalara tamamlandı mı yokluğunla ıslanan istanbul sokaklarının köhne yazgısı? peki ya haftalar... onlar hiç utanmadılar mı sevgilim, seni getireceklerine yokluğunu aylara bağlamaya? 

üşüyorum. 

günler, haftalar, aylar... kavram çok genişliyor, sen gelmiyorsun. 

kavram fazlalaşıyor, ben hâlâ ümit ediyorum. 

herkes senden vazgeçmem gerektiğini söylüyor. asiye, biricik kuzenim başlarda herkese senin geleceğini, döneceğini söylese de tam aksini savunur hale geldi. kendime bakmamı, seni unutmamı ve hayalim olan pilotluğa yeniden sarılmamı istiyor. o üniversiteye giderken benim mezuna bırakmam çok üzüyormuş. 

üniversite kimin umurunda ki? 

ben havaalanını artık görmek istemiyorum, kızıl. beni sensizliğe mahkum eden hiçbir şeyi görmek istemiyorum. sanırım bu yüzden küstüm kendime, bilemiyorum. 

keşke biraz daha yüzsüz olabilseydim. 

elif'i, annenin ölümünü bilirken yüzüne bakmayı becerebilseydim. belki bırakma beni derken daha gür çıkardı sesim. belki duyardın beni, dönerdin arkanı ve açardın kollarını evimi bulabilmem için. 

sahi, evimi bulabilmem için... 

artık bir evim yok. 

canım çok acıyor. ne zaman kendimi kötü hissetsem başımı gömmek isterdim göğsüne. bana sarıldığın, geçecek bir tanem diyerek okşadığın saçlarımda arıyorum ellerini. onlara dokunmaya, okşamaya korkuyorum, berk. izlerin silikleşiyor, saçlarım seni istiyor. neden uzak tutuyorsun parmak uçlarını buklelerimden?

artık onları sevmiyorum. hep sen daha rahat okşa diye izin veriyordum uzamalarına. dokundukça yaşadığımı hissediyordum. parmak uçların yüklüyordu hayatın büyüsünü saçlarımın ucuna. ben, seninle yaşamayı öğreniyordum. düşe kalka, dizlerim kanaya kanaya ama gülerek... en önemlisi severek.

kimi seveceğim? her şey çok zor. 

sensizken çok zor. 

lütfen geri dön, dayanamıyorum. 

a'nın b'ye bu kadar uzak olabileceğini düşünemezdim. 

a'dan, b'ye.