b / ayber

iki.

"neden uzun uzun sarılmadın bana?"

a'dan, b'ye mektuplar.

iyi okumalar. 🧚‍♀️

çok kötü bir gün geçiriyorum. 

yatağıma girdim, çaresizce ikimizin fotoğraflarına bakıp ağlamaya başladım. sana anlatacak çok şeyim birikti, berk. sen benim sorunlarımı anlatabildiğim tek kişiydin. bir tek sana açabiliyordum. bir güç itiyordu sanki. tanınmadık ama güven verici bir his... sanırım o his sana olan hislerimdi. 

sorunlarım, mutluluğum, hüznüm... sen dinleyince güzelleşiyordu hepsi. sorunlarım sorun olmaktan çıkıyor, mutluluğum ise başka zaferlere erişiyordu. senli zaferlere...

artık sen yoksun... 

daha doğrusu uzun zamandır yoksun ve içimdekiler çok birikti. 

barıştığımız o sahile gittim. bir daha birbirimizi bırakmayacaktık, berk... neden dönüp gittin? ben seni çok özledim. 

orada sıkıca sarılmıştın bana. başımı göğsüne gömdüğümde parmakların okşamıştı saçlarımı, öpmüştün. senden ayrıldıktan sonra tek bir kıza dahi gözümün ucuyla bakmadım ben, demiştin. 

sahi, berk... italya'da o kızı bulman kaç gününü aldı? 

sarp konuşurken duydum. annesiyle birlikte italya'ya gittiğinde rastlamışlar sana ve yanında -muhtemelen okuldan- bir kız varmış. beni bırakıp gittiğin için artık üzülmüyorsun, sevgilim... çünkü anlıyorum ki çoktan daha güzellerini, belki daha incelerini, zekisini bulmuşsundur. 

yine de beni bırakma isterdim.

aramızdaki uçurum her geçen gün açılıyor. beni tek anlayan sendin. ama artık yoksun, beni anlamıyorsun. görmüyorsun, hissetmiyorsun... konuşamıyorum, sadece yazabiliyorum ama bu da iyi gelmiyor bana. 

sahi, kaçıncı mektubum? altmış? yetmiş? 

bilmiyorum. gidişinin üstünden üç ay geçti ve ben her gün sadece yazabiliyorum. 

ama artık iyi gelmiyor, kanıyorum. mürekkebim eksilmiyor, nefesimden gidiyor sanki. kağıda akan şey siyah gibi görünse de kırmızı aslında. 

canım acıyor. 

ben söylemiş miydim hatırlamıyorum ama daha önceden a'nın b'ye bu kadar uzak olabileceğini düşünmezdim. 

b'nin, a'yı bu kadar kolay yok sayacağını da düşünemezdim. 

a'dan, b'ye.