မနက်ဖြန်ဆိုရင်တောင် သူကြီးအလှူက အထမြောက်တော့မည်ဖြစ်သည်။အကြင့်ကိုချစ်ရေးဆိုပြီးတည်းကသူနဲ့ကျမလွှတ်လွှတ်လပ်လပ်မတွေ့ရသေးချေ။အလှူရက်ကလည်းနီးပြီမို့အလုပ်ရှုပ်နေတာလည်းပါသည်။
"ရှာလိုက်ရတာမိပြုံးရယ် "
ကျမရှင်ပြုရမယ့်ကလေးများနဲ့ပါရင်းနှီးနေပြီဖြစ်သဖြင့်သူကြီးအိမ်မှာ ထမင်းစားပြီးခနနားနေကြချိန် ခြံပြင်ကလမ်းတွင်ထိုကလေးများနှင်ကျမဂေါ်လီပစ်တမ်းကစားနေသည်။ထိုအချိန်ကိုရာဇာ့အသံကြားလို့လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုရာဇာတင်မကကိုတင့်လွင်နှင့်ကိုစံပြူးပါ ပါနေသည်။
"ဂေါ်လီပစ်နေတာကိုရာဇာရဲ့ လာပစ်ပါလား"
"ကလေးကလားဟာ"
"ကျုပ်ကိုမနိုင်မှာစိုးနေတာမလား"
"ဘာကိစ္စနဲ့မနိုင်ရမှာလဲ မင်းလောက်ကတော့သနားတယ်"
"အဲ့တာဆိုဝင်ပစ်လေဗျာ "
"အဘခိုင်းထားတာရှိလို့ဘုန်းကြီးကျောင်းသွားမလို့လိုက်အုန်းမလားလို့လာခေါ်တာ မအားသေးဘူး"
"ကြောက်ရင်ကြောက်တယ်ပေါ့ကိုရာဇာရယ်"
"ကြောက်စရာလား အေးပစ်မယ်ပေးဂေါ်လီလုံး"
ကိုရာဇာက ကလေးတွေဆီကဂေါလီလုံးတောင်းလိုက်တော့ကိုစံပြူးနဲ့ကိုတင့်လွင်က
"ဟေ့ကောင် ရာဇာ မင်းအဘက အရေးကြီးလို့ခိုင်းတာထင်တယ်ကွ မပစ်ပါနဲ့ကွာ ပြန်လာမှပစ်ပါလား"
"ဟုတ်တယ်နော် မင်းအဘသူကြီးကို ငါတို့ကြောက်တယ်ဟ"
ကိုရာဇာကလက်မခံသည့်ပုံဖြင့်ခေါင်းယမ်း၍
" မိပြုံးကငါ့ကိုအထင်သေးနေတာ ငါဘယ်လောက်တော်တယ်ဆိုတာပြရမယ် "
"ဒါပေမယ့်.."
"ဆက်မပြောနဲ့တော့ကွာ ပစ်ပြီ"
ကိုရာဇာ့ကိုပြောမရမှန်းသိသူနှစ်ယောက်ကတော့မျက်စိမျက်နှာပျက်စွာ ဂေါ်လီပစ်ပွဲကိုကြည့်နေကြလေသည်။ကိုရာဇာကပစ်လိုက်ကျမကပစ်လိုက်နှင့်ကိုရာဇာရှုံးသည်မှာ သုံးပွဲရှိနေလေပြီ။ဘေးမှကလေးတစ်သိုက်ကလည်းအားပေးကြမ်းလှသည်။
